Weekendy znaczą się zapachami. Wczoraj pachniało rosołem, gotowanym długo na wolnym ogniu. Potem carbonara i boczek wytapiany na patelni, który robi w tej potrawie całą robotę. Wieczorem podrażniłam sąsiadów jeszcze szarlotką cioteczki, czyli taką z bitymi białkami na jabłkach. Mieszkanie posprzątane, choinka stoi już od tygodnia. Pokazuję młodej różne filmy świąteczne, ostatnio zakochała się w Klausie (właśnie ogląda z tatusiem i ten najpierw oglądał mecz, a na bajkę tylko rzucał okiem, ale po dziesięciu minutach już siedział na brzeżku kanapy przejęty losami listonosza).

Dziś rano tup tup tup tup tup, mamo, ty wiesz, co się wydarzyło niespodziewanego? Mikołaj był! Otwieranie, radość, ten dziecięcy blask w oczach, i podziw, że skąd ten Mikołaj wiedział…?
Po obiedzie pierniczki. Właściwie to pierwszy raz robiłam pierniczki pierniczki, do tej pory były to po prostu kruche ciasteczka, ale kwestiasmaku.com jak zwykle skusiła mnie przepisem. Chyba dziecinnieję na stare lata, bo zachciało mi się pierniczków-ludzików. Kupiłam foremkę i wycinałyśmy obie, potem dekorowałyśmy. Pisaki, lukier, posypki, wiórki, szaleństwo! Bawiłam się świetnie, Ida chyba też ;-). Oraz muszę spełnić swoje marzenie, mianowicie kupić sobie dużą puszkę na pierniczki, świąteczną. Ja to mam marzenia (chodzę dookoła puszek w sklepie, wszystkie mi się podobają, ale czy ja tego naprawdę potrzebuję? chodzę, chodzę, popodziwiam i wychodzę bez).

Żeby nie było, że tak wszyscy w domu zdrowi, to postanowiłam tydzień temu umyć okna. No przecież słońce świeci, przecież ja tylko na chwilę na balkon, co tu się może stać. Otóż nic wielkiego, zwykłe przeziębienie, kaszel wypluwający płucka i żołądek do wierzchu, nieprzespane noce, koszmarny ból głowy i ogólna słabość. No i – zaniemówiłam, a kto mnie zna, ten wie, że czego jak czego, ale pozbawić mnie możliwości mówienia, to dopiero jest kara!
Covid nie, zwykłe przeziębienie. Zanim wpuszczą do rodzinnego, trzeba zrobić test i jeśli negatywny, dopiero umawiają na wizytę. Jestem w ubiegłoczwartkowych statystykach jako negativ.
Przeczołgałam się przez cały tydzień i dopiero teraz zaczynam czuć, że wracam do sił.

A siły się przydadzą, bo wygrałam casting na łosia i od stycznia będę panią w biurze. Wynegocjowałam sobie dwa popołudnia wolne, żeby nie dostać tak od razu szoku, że cały etat, poza tym chciały mi dać 60%, jako że covid i mało pracy, ale żeśmy się dogadywały jak głuchy z niewidomym i ostatecznie mam ile chciałam, czyli 80% etatu. Póki co się stresuję, bo zaprosili mnie na spotkanie świąteczne w przyszłym tygodniu, gdzie mam wszystkich poznać i gdzie przede wszystkim wszyscy poznają mnie. Takie się to robi namacalne i prawdziwe, a ja nie mam się w co ubrać!

Tymczasem skoki i wyścigi, taki jest plan na to późne popołudnie. Miłego Państwu.

Pochodziła młoda do przedszkola w poniedziałek i wtorek, posocjalizowała się. Wtorkowe kung-fu covid odwołał w Basel-Stadt, mejla z zaproszeniem na zooma mąż przegapił, więc byłyśmy w domu. Młoda zrobiła się śnięta. Zjadła tylko śniadanie i Znüni w przedszkolu, obiadu nie, jakąś bułkę tylko. Odmówiła kąpieli, szybko w piżamę i spać. Bez gorączki, kaszel i katar, standardzik ostatnio. I leje się przez ręce, noś ją, bo nie ma siły. W środę rano to samo, bida z nędzą. Obdzwoniłam przedszkole, dentystę (stała jedynka idzie!) i pediatrę, bo jednak taki zjazd formy u Idy jeszcze nie występował. Umówiliśmy się na czwartek rano. W międzyczasie poszłam do sklepu po zakupy, wzięłam dla młodej jej ulubione bułki półdupki i maliny, bo uwielbia, myślę sobie, może chociaż to zje. Młoda zjadła owszem, maliny z apetytem, a następnie wypowiedziała tekst roku „mamo, zjadłam maliny, a wyrzygałam sok malinowy!”, wrażliwych przepraszam. Zatem dziecko rzygnęło i w tej samej sekundzie ozdrowiało. Momentalnie wróciła energia i chęć do figli i zabaw. Na wszelki wypadek poszłyśmy jednak do pediatry, blada młoda ostatnio bardzo. Pediatra obejrzał, osłuchał, płuca czyste, uszy czyste, gardło czyste, blada? A może roztocza, a może uczulenie na kurz? Weźmiemy krew na morfologię, zawołał ochoczo, świadomy, że to nie on się będzie użerał z rozhisteryzowaną dziewczynką, tylko pielęgniarka do spółki z matką. Matkę to w ogóle kosztuje jeszcze więcej taka wizyta, bo należy się nagroda za dzielność, i w zależności od skali wydarzenia, matka decyduje, czy nagroda ma kosztować jedną cyferkę czy więcej. Zatem – krew pobrana, w poniedziałek wyniki, spoko, czekamy, Ida już lepsza, ale zostaje w domu.

Piątek, czyli dziś. Rano rozrabia jak kotek w plewach, bawi się, ogląda bajki, chwilę po południu płacz. Co ci jest? Nic. Nic, to nic, poczekamy, aż się przyznasz. Przyznała się kilkanaście minut później. Ucho! Ucho boli w środku. Zaczęło nagle i od razu z grubej rury.
Dochodziło wpół do pierwszej, u pediatry przerwa na lunch do 13 i nikt nie odbierze telefonu. Oby tylko był lekarz, oby był nasz lekarz, oby nas przyjął.
Dałam ibuprom. Czekamy, aż zadziała.
Ida wyje.
Chce na kolanka.
Przytulić się. Ale drugą stroną, bo tutaj ucho boli.
Ida, co ci dać? – łeeeee.
Ida, włączyć ci bajkę? – łeeeee!
Ibu dalej nie działa. Przychodnia nie odbiera.
Mamo, takiego bólu to żadne dziecko nie przeżyje!
Odebrały. Proszę przychodzić, wciśniemy was gdzieś poza kolejnością.

Czekając na tramwaj mijamy tatę, który akurat wraca z biegania. Ze słuchawkami w uszach krzyczy: a, zapalenie ucha? Nie martw się Idka, tata też kiedyś miał zapalenie ucha, będzie dobrze! I pobiegł do domu.

Do lekarza weszłybyśmy z marszu, ale mamo, kupa! Lekarz mi potem powiedział, że zapaleniu ucha towarzyszą często atrakcje ze strony przewodu pokarmowego – i racja, przedwczoraj wymioty, dzisiaj lekka biegunka. Gdy potem czekałyśmy na lekarza (przyjmuje na dwa gabinety, jeden zajęty, jeden się wietrzy), nawet pielęgniarka poganiała go, żeby szybciej kończył z poprzednim pacjentem, bo ta dziewczynka tak bardzo płacze. A ona już wtedy płakała dużo mniej niż niecałą godzinę wcześniej, bo właśnie ibu zaczynał działać. Nareszcie.

Przyszedł. Obejrzał, osłuchał, zmierzył. Czoło zimne, a termometr pstrykający w uchu zmierzył 37,5. W życiu bym przy takim zimnym czole nawet nie pomyślała o mierzeniu temperatury. Uszy – jeszcze wczoraj dobre, dzisiaj prawe czerwone i z płynem. Lubię tego doktora; jest parę lat starszy ode mnie, ma dwóch synów trochę starszych od Idy, ma do dzieci podejście, a do rodziców anielską cierpliwość. Wyjął z regału grubą księgę, myślę sobie, chce Idę zabawić książeczką? Durna ja. Gruba księga okazała się być medyczna, bo otworzył stronę z budową ucha i pokazał mi, co i jak. Że błona bębenkowa bardzo nabrzmiała i zaogniona. Że od drugiej strony zebrał się płyn. Że dobrze, jak będzie wyciekał, ma wyciekać. Że sprawa jest poważna. Dajemy antybiotyk i półtorej dawki ibu non stop, bo to naprawdę cholernie boli. I że za trzy tygodnie do kontroli, bo w takim wypadku trzeba mieć 100% pewności, że wszystko się zagoiło, nie można zaniedbać, bo płyn w uchu środkowym może narobić szkód. I że to jest naprawdę poważna sytuacja. I że jeśli nie będzie miała gorączki, za to będzie miała humor, to w poniedziałek oczywiście, że może iść do przedszkola.

Zaliczyłyśmy stoisko z zabawkami, cwaniara chciała wybierać spomiędzy tych już za kasą, po 30-50 franków, dziecko, mikołaj zaraz, święta, tu wybieraj, jedna cyferka! W domu od razu zupa i do niej antybiotyk, wieczorem drugi. Co 4h ibu na zmianę z paracetamolem, półtorej dawki.

Emocje mi zjechały jakoś godzinę po powrocie do domu. Ja wiem, że to tylko zapalenie ucha, ale te 40 minut czekania na kontakt z przychodnią było najdłuższe w moim życiu. Mężowi łatwo było przebiec obok, to nie on się zderzył z tymi wszystkimi emocjami i bólem dziecka, na który nie możesz nic poradzić.

Dałam jeść, dałam lek, wypiłam herbatę, zostawiłam młodą, już w formie, z tatusiem, który w zasadzie kończył pracę i wyszłam. Pojechałam do miasta przewietrzyć głowę. Jest black friday i pół Bazylei miało ten sam pomysł, ale trudno, i tak całe centrum w maseczkach. Pochodziłam po sklepach, trochę z młodym, bo był przed fryzjerem, potem sama. Kupiłam sobie herbatę teekanne rooibos z pomarańczą, parę jakichś innych pierdółek. Zrobiłam kilka zdjęć światełek świątecznych i wróciłam. Po czterech godzinach.

Mieliśmy jechać jutro wszyscy do Niemca na duże zakupy, ale nie chcę brać Idy w ten dziki tłum. Pojadą panowie, my zostaniemy w domu. Już im nawet przygotowałam listę, a raczej litanię zakupów, bo dużo tego się uzbierało.

Teraz nagroda za dzielność dla mnie: w uszach ballady Roxette na spotify, w szklance wino. Na jutro obiecałam młodej ubieranie choinki. Miłego weekendu Państwu.

nieutulona w żalu odstawiłam w znacznej mierze ser, żółty ser, w kraju sera, odstawiłam ser!!, moje podroby mają się nieco lepiej, przyznaję ze smuteczkiem. Plaster raz w tygodniu, raclette sobie nie odmówię, ale to też jest jedna porcja na tydzień – dwa. Jak żyć, panie premierze, jak żyć?
Natomiast muszę przyznać, że dzięki temu zabiegowi, moje śniadania i kolacje (czytaj: kanapki) zrobiły się lżejsze, mniej kaloryczne, za to o wiele bardziej kolorowe. Hummus z burakiem i chrzanem, albo kwaskowy z trawą cytrynową, uwielbiam! Biały ser jako smarowidło (coś jak almette) też zaczęło wchodzić, bo jakie wyjście. Na to sypię kiełki, rzucam papryką (dobrze, że jestem wegetarianką, to nie mięsem), pomidora dzisiaj napoczęłam z pewną taką nieśmiałością, a on okazał się być tak słodki i pachnący, jakby go prosto z krzaka zerwali. Albo naszprycowali aromatami i glutaminianem sodu, żeby smakował, w każdym razie efekt osiągnęli spektakularny.

Degustacja pomidora miała dzisiaj również tę zaletę, że codzienny test na smak oraz węch został zaliczony.

Kuchnia, skoro już w temacie jesteśmy, serwowała dzisiaj penne carbonara (mamusiu, robisz najpyszniejsze kluski z białym sosem!!) oraz zupę pieczarkową, co wywołało wśród młodego pokolenia łzy rzęsiste, albowiem dzieci, jak się okazuje, nie lubią pieczarkowej. Starszy zjadł, demonstrując przy każdym ruchu, jak bardzo jest urażony moim brakiem wiedzy dotyczącym jego preferencji kulinarnych, młodsza zrobiła deal z tatusiem, wyjadając ziemniaki i wodę, zostawiając tatusiowi podejrzane grzybki. Ale przynajmniej smak nowy poznała.
Następnym razem zrobię im zupę krem z kiszonej kapusty, widziałam takie cudo i wszyscy zachwalają :).

Assessment w piątek miałam, kazali posiedzieć przy komputerze i poguglać, wyszukać informacje i odpisać na mejla. Największym wyzwaniem było dla mnie ciągłe poprawianie z i y, bo niemiecka klawiatura jest jakaś chińska i mają te literki zamienione. Wyniki do końca tygodnia, mam jedną kontrkandydatkę.
Tymczasem różne fajne inne ogłoszenia, z gatunku tych, co to w 100% dla mnie, znowu okazały się być nie dla mnie. Obawiam się, że taki sam los podzielę przy Programie Powrotów Do Pracy Po Przerwie Na Macierzyński I Zachcianki Męża. Program bardzo fajny, ale firma chce ułatwić powrót na rynek osobom, które przed przerwą zajmowały stanowisko co najmniej senior managera oraz głównie cisną w sektor bankowo-finansowy. A osoby z takimi stanowiskami w CV znajdą sobie pracę z palcem w nosie i nie potrzebują do tego ambitnego programu Real Return, żeby się firma pokazała na rynku jako women friendly. Więc jakby jednak ten łoś był aktualny, to ja chętnie…

Z kącika hipochondryczki uprzejmie donoszę, że mam nerwicę (albo kurwicę). Mam od niedawna płytszy oddech, na leżąco jeszcze gorzej, a gdy się zdenerwuję, czyli kilkanaście razy dziennie, czuję, jakby mi kto na klacie siadł i przyduszał. Do tej pory kojarzyłam to uczucie głównie z wysokim pulsem (105 przy niskim ciśnieniu), ale ostatnio udało mi się złapać puls 80 przy takim samym samopoczuciu.
Oraz paznokci już praktycznie nie mam, co mi milimetr urośnie i wystaje poza granicę, natychmiast się łamie lub zadziera i trzeba go wyzerować. I włosy garściami, chociaż to może przez jesień.
Hormony miałam ostatnio w porzo i lekarze (ogólna i gin, któremu nakablowałam przy okazji) zgodnie stwierdzili, żeby się nie czepiać.
A skąd wiem, że nerwica? No oczywiście, że z google 😀

A! I nowe okulary mam! Trzy dni przed assessmentem na łosia zdjęłam okulary, żeby szkła przeczyścić, a zausznik zrobił mi w rękach pyk! – i pozostał osobno. Całe szczęście, że tydzień wcześniej zamówiłam nowe, więc była szansa, że lada moment zaproszą do odbioru. Tymczasem musiałam wymysleć jakiś chałupniczy sposób, bo bez okularów widzę dobrze, ale po godzinie głowa mi pęka.
I teraz wyobraźcie sobie odblask na szprychę, taką wąską, szarą 8 cm rurkę, nałożoną na ramię oprawki. Żeby ją pogrubić, bo na to poszła sznurówka do okularów; kiedyś się nosiło łańcuszki, teraz sportowcy na zauszniki nakładają gumowe rurki połączone sznurówką, żeby przy bieganiu okulary im nie spadały. Jeden domowy sportowiec koniecznie potrzebował właśnie takiej sznurówki i jako że leżała wolna, nie używana, zaanektowałam ją tymczasowo dla siebie. Uratowała mi komfort życia przez te parę dni, jedynie nadmiar sznurka drapał po plecach.
A okulary odebrałam dzień przed rozmową, całe szczęście, ufff.

W domu życie toczy się starymi, utartymi ścieżkami. Małżonek rano wstał, zrobił jajecznicę sobie, zjadł. Weszłam do kuchni ja, zrobiłam jajecznicę sobie i młodemu, zjedliśmy. Nuda.

To co, miłego tygodnia Państwu.

wczoraj postanowiłam położyć się wcześniej spać. Serducho mam, bo coś mnie gniotło, puls za wysoki, zmęczona i niewyspana, myślę sobie, Ida spać, Kasia spać. Poleżałam, poczytałam, zasnęłam. Tymczasem zegar zaczął wybijać swoją północ, wyrywając mnie z pierwszego snu, bo podświadomość myślała, że to już budzik dzwoni. Ale spokojnie, nic się nie stało, zasnęłam dwie godziny później. Wciąż lubię, jak bije.

Zrobiłam wczoraj sałatkę z cykorii i się nią zachwycam, pomyślałam, że pozwolę i Wam się pozachwycać (przepis z beszamela):
Składniki:
3 cykorie
3 małe jabłka
sok z połówki cytryny
kilka łyżeczek oliwy
2 łyżki śmietany
1/2 łyżeczki imbiru
drobno pokrojone orzechy włoskie do dekoracji
sól, pieprz
Posiekać, wymieszać i zjeść. Dodałam pół płaskiej łyżeczki cukru pudru, co się ładnie przetrawiło z imbirem i pieprzem. Wyszła pycha! Polecam, Magda Gessler.

Nieśmiało szykujemy się na black friday, moja i Idy szczoteczka elektryczna już ledwo zipie i zdecydowałam się na soniczną. Ma być super hiper, zobaczymy. Oraz mąż sam z siebie spytał, czy mam już wybrany model odkurzacza samojezdnego. Chyba jeszcze tylko nie ma świadomości, że odkurzacz nie ma opcji zbierania wszystkiego z podłogi. Miała być iroomba, bo znajomy ma i jest zadowolony, co ja wymyślam jakieś tańsze wersje, jakie roborock, kto to widział, a to w ogóle podobno xiaomi jest, po czym znajomy przysłał pudełko i okazało się, że zachwalany odkurzacz… tak, tak… Ehh, czy ja zawsze muszę mieć rację? To takie męczące.

Na koniec miesiąca małżonek powinien dostać wypłatę za nadgodziny, w tym te, rok temu nie przepisane z notesu do systemu, bo zapomniałem. Na jego szczęście dopisywał je sobie sumiennie, plus oczywiście, jak to on, dorobił jeszcze, więc cośtam więcej powinno spłynąć na konto. I dobrze, bo po trzech miesiącach prądownia zdecydowała się podliczyć nasze pomieszane zużycie energii; źle opisano liczniki i my płaciliśmy opłaty sąsiadów, niższe (2+2 niemowlak, przedszkolak), a sąsiedzi – nasze (troje dorosłych, trzy komputery, telewizory, playstation, więcej prania, więcej zmywania, więcej światła, no, więcej wszystkiego). Mąż się na mnie ciężko obraził (nie, żebym się przejęła), bo trwałam przy swoim, że 2+2 sąsiadów nie równa się naszym 2+2. Poza tym widziałam wydrukowane przez gościa z prądowni zużycie nasze i sąsiadów, sprawdziłam nasze zużycie na poprzednim mieszkaniu i mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać. Do tego w tamtym mieszkaniu przez kilka miesięcy nikt nie mieszkał, ci nowi też często wyjeżdżają i to na długo, więc płaciliśmy dużo, dużo mniej, ale co ja tam wiem.
Tyle dobrego, że wynegocjował rozłożenie na pięć rat, będzie bolało trochę mniej.

Teraz news z kategorii kosmetyczne, otóż kupiłam sobie widelec do brwi. Brwi mam jasne i rzadkie, wyskubane dwadzieścia lat temu jeszcze nie odrosły, są cienkie, wyliniałe i w ogóle w zasadzie to ich prawie nie ma. Marzy mi się to takie permanentne, gdzie malują człowiekowi każdą jedną kreseczkę, ale raz, że to jak tatuaż, nie można po tym krwi oddawać, dwa, że kurczę, żeby mi nie zrobili jakichś dziwnych brwi typu odrysowane od słoika, a trzy, że to worek pieniędzy kosztuje. Ale za to są teraz (pewnie już dawno, ale ja je dopiero teraz odkryłam) takie kredki do brwi, co mają końcówkę do rysowania wyglądającą jak widelec (kupiłam Catrice brow comb pro micro pen) i on tak ładnie te brwi rysuje i zagęszcza! wow! Jeszcze tylko muszę się nauczyć je rysować 😉

Dopinamy zamówienie z empiku i już się cieszę, bo powrzucałam tam dla Idy parę planszówek, sobie gazety, nawet książkę jakąś wybrałam dla siebie, no, no. Będzie co czytać na święta.

W piątek mam rozmowę na łosia i tak się wkurzałam, bo akurat wyskoczył mi mega pryszcz na brodzie, ale jak już go podhodowałam, potraktowałam kurkumą z aloesem (polecam!!), jak go niechcący dotknęłam trochę za bardzo i jak już w końcu niemal się wysuszył, przypomniałam sobie, że przecież i tak będę w maseczce.

The Crown czwarty sezon obejrzany. Gillian Anderson uprzejmie proszę do kabaretu się zatrudnić, a nie Margaret Thatcher grać. Odwzorowała ją z taką starannością, że wyszła parodia, poza tym chyba jej umknęło, że Thatcher w latach ’80. jest po pięćdziesiątce, a nie po dziewięćdziesiątce. Ta maniera rozwlekłego mówienia, rany boskie, zęby bolą, słuchać się nie da. No ale może nie mieli czym zapełnić odcinków, bo tam akcji nie było aż tak dużo, to kazali jej przeciągać każdą samogłoskę. Poza tym Diana, młoda, piękna i naiwna, Camilla zdecydowanie zbyt ładna, oraz Małgorzata, kobieta z charakterem. Najlepsza drugoplanowa!

Oraz muszę do Ikei. Mleczno-waniliowa świeczka mi się kończy.

Na komodzie stoi zegar. Stary, pamiątkowy, po tacie. Pewnie już wiekowy, a przynajmniej wiele mu nie brakuje. Niestety ma to do siebie, że musi być idealnie wypoziomowany, żeby chodził i wybijał godziny, ale gdy się ta sztuka uda – sama przyjemność. Dźwięki przenoszą mnie w czasie, znów jestem małą dziewczynką.
Zegar przyjechał ze mną na wygnanie (jakież to bardziej adekwatne określenie, zamiast emigracji! Użyła go pierwsza moja mama, określając tak wiosenny lockdown spędzony u córki, prawda, i postanowiłam zabrać do swojego słownika). Zatem zegar stoi, ale ni chusteczki nie chce chodzić. Swoją drogą, należy mu się jakiś przegląd i smarowanie, a jak wyguglałam po nazwie producenta, nie mamy do fabryki daleko, jakieś 100 km, do Badenii-Wirtembergi. Niech no tylko korona minie.
W weekend wzięło mnie na sprzątanie i jak rzadko kiedy, co przyznaję jako właścicielka jasnych mebli, na wycieranie kurzu. Pucowanie, prontowanie, polerowanie. Przesunęłam zegar lekko w lewo, wytarłam pod nim, odstawiłam na miejsce. Ruszyłam go. I zaczął chodzić! Nic to, że o 15:40 wskazuje 16:20, wszystko jedno, co pokazuje. Nie późni się ani nie spieszy, chodzi, bije i jest mi z tymi dźwiękami tak dobrze!
Niestety popełniłam jedną głupotę, mianowicie kluczyk jest schowany z tyłu zegara, więc gdy przyjdzie czas nakręcania go, znów będę musiała go ruszyć. Mam nadzieję, że będzie dalej działał.
Chociaż, może to chodziło po prostu o to, żeby z niego kurze zetrzeć…?

Rozmawiałam dzisiaj z teściową. Teściowa moja mieszka w wieżowcu, na 7. piętrze (i jeśli musi wyjść z domu, schodzi piechotą, boi się, że w windzie może złapać wirusa). Widok z okien ma między innymi na kościół i cmentarz. Twierdzi, że ta jesień jest bardzo intensywna w parafii – niemal codziennie po dwa pogrzeby, i to tylko te parafialne – a ludzie są jeszcze chowani na komunalnym przecież. Siedzi sama, nikogo nie odwiedza, nikogo nie wpuszcza, jedzenie wiosną młodszy syn dostarczał pod drzwi; on pracuje zdalnie, ale synowa jeździ do biura, a teściowa ma astmę, cukrzycę, hashimoto i wiele innych chorób, izoluje się więc, jak może. Trochę buszmeńskie życie, u fryzjera była ostatnio na Boże Narodzenie, włosy obcina sobie sama, matko bosko, wygląda jak nie powiem co, grzywka i koczek. Masakra.

Ale do brzegu, jak to mówią, bo przecież nie obgadywałabym tu teściowej tylko dla samego obgadywania, c’nie?

Rozmawiamy sobie dzisiaj, jak to Ida określiła, robimy skype’a na whatsappie, i po półgodzinie opowieści dziwnych treści, teściowa półgębkiem żali mi się, że z moim małżonkiem nie idzie się dogadać (rili??). Że co ona zacznie, to on jej przerywa, bo jest mądrzejszy i wie lepiej, a ty mnie nie pouczaj, kobieto, bo to moje ego wyjechało do Szwajcarii, a nie twoje. No. Zatem, jako empatyczna synowa już wzięłam wdech, żeby potwierdzić, że tak, że mam to na co dzień, że nie rozmawiam, bo to nie ma sensu, nie wysłucha, nie posłucha, a tylko wkurzy, gdy wtem – ten oto małżonek wraca z biegania. Pokazuję więc go telefonem mamusi, mamusia wita syna słowami: „no, spociłeś się tam, na tym bieganiu?” – ot tak, dla paddierżanja razgawora, ale syn nie z tych, co mają dystans do siebie albo złapałby jakąś aluzję i odpowiedział podobnym dowcipem. „No skąd! Przebiegłem właśnie 13 kilometrów, spaliłem ponad tysiąc kalorii, no jak mógłbym się spocić, no co ty opowiadasz!” – a to wszystko z fochem, nerwami i politowaniem w stronę rozmówcy jednocześnie. Wróciłam kamerką w swoją stronę, uśmiechnęłam się do teściowej, pokiwałam głową, że tak, zdaje się, że to o to jej chodziło, więc doskonale ją rozumiem.

Młoda w weekend objawiła kaszelek z katarkiem oraz ból głowy, baletuje więc w domu, ale jutro już się oddali do swojej ulubionej placówki. Nevzat czeka! (Mattia lubi pikaczu, a Nevzat kocha mnie a lubi psi patrol). Znowu, sam kaszel bez gorączki, to chyba dobrze, mam nadzieję.

Ja tymczasem wczoraj ułamałam sobie zausznik od okularów. Zdjęłam je do wycierania i pyk! – został mi w ręce. A ja bez okularów nawet nie jestem ślepa, ale od razu zaczyna mnie boleć głowa. Szczęście w nieszczęściu, że w ubiegły weekend zamówiłam nowe, od lipca czekały na budżet, jakoś się nie składało wcześniej. Zatem zamówiłam i miały być za półtora – dwa tygodnie, czyli teraz już tuż tuż. Tyle tylko, że w piątek mam tę rozmowę na łosia, i pójdę na nią w okularach, które na jednym ramieniu mają taką rurkę, odblask na szprychę roweru, a na to łapacz okularów dla biegaczy, czyli dwie gumowe rurki połączone sznurkiem (bez odblasku samo ramię okularów byłoby za cienkie i gumowa rurka by się zsuwała). Dobrze, że mi włosy odrosły, będę zasłaniać, chociaż na plecach lina okrętowa będzie widoczna 😀

Chciałam wam jeszcze poopowiadać jakieś same mądre rzeczy, ale młoda woła, żeby się z nią pobawić i pograć. To pa.

…na białym koniu przyjeżdża, mawiała babcia mojej małej wtedy mamie. A mama stała w oknie, żeby tego świętego Marcina zobaczyć. I nigdy się nie doczekała, chociaż biały śnieg, owszem, padał ;).

Jako, że święto, zamówiłam od znajomej znajomej rogale. Jadłam dwa razy w życiu, a że słodkiego nigdy dość, myślę sobie, zamówię. Wezmę sześć, zjemy po jednym, chociaż czy dzieci zjedzą, wątpię, będzie na kolejny dzień. Dzieci nie chcą, wszystko dla nas. Tyle wygrać! 🙂 A pyszne są, zapychające, wciągnęłam jednego bardzo głodna… i to by było na tyle dzisiaj.

W niedzielę miałam kolejne urodziny. Życzenia złożyli mi już dzień wcześniej, bo dostałam kwiatka w doniczce, co prawda innego niż chciałam, ale nie szkodzi, mam fazę na duże zielone doniczkowe kwiatki, zatem trudno było ukryć, więc z marszu były życzenia i laurki. Właściwego dnia nie chciało nam się nigdzie ruszyć, na dodatek w telewizorze był mecz, więc. Kupiłam za to chałwę i baklavę w tureckim sklepie i już wiem, jak utuczyć męża, który się zawziął i schudł 15 kilo: ja ją już wykończę, bo i tak prawie całą zjadłem, ale na drugi raz nie kupuj! Ona jest za dobra, i z pistacjami (dobra, kupię z czym innym). Baklavę natomiast chciałam spróbować ja, bo nigdy wcześniej nie jadłam, a zawsze słyszałam opinie, że pyszna, tylko słodka do wiwatu. Wszystko się zgadza, pyszna, ale słodka do wiwatu.

Znowu ręce mnie bolą po pilatesie i zjeżdżają z klawiatury. Śmieszne.

Odezwali się ci od tej rozmowy na łosia roku, a, nie pisałam wam, zatem nadrabiam: rozmowa była przemiła, wypadłam, jak to ja, dobrze, trzynaście lat w handlu robi swoje, a i druga strona ostrzy sobie ząbki, bo stanowisko jest w ramach praktyk, czyli cały etat płatny połowę najniższej pensji brutto, czyli płaciliby mi tak ze 30% rynkowej pensji należnej na tym stanowisku. Zatem konkurs na łosia roku mamy już jakby rozstrzygnięty. Ale jeszcze poczekajmy, za tydzień mam, jak to się teraz modnie robi, assessment, czyli sprawdzą, czy umiem dzwonić, pisać i drukować. No, no. Będzie się działo.

Poza tym co. Złota polska jesień, 15 stopni i słońce. Jak nigdy przedtem, smaruję się codziennie filtrem, bo zachciało mi się kwasów na buziuńkę, a do nich trzeba filtry koniecznie, żeby nie było przebarwień. Fajne, skóra ładniejsza, wyrównany koloryt, nie idealnie, ale jest poprawa, do tego chciałam napisać, że nie wyskakują mi żadne farfocle przed okresem, ale voila, właśnie się jeden objawił. Hormony to dziwki. Ale kwasy same w sobie bdb, The Ordinary, jakby ktoś pytał, 30 zeta w Douglasie albo w internetach.

Idą do mnie pudry od neauty, cieszę się jak głupia. Przeszłam jakiś czas temu na mineralne podkłady, te w płynie zapychają, a tu leciutko, a kryć też potrafią. Śledzę teraz na stronie Poczty, bo mają dojść do Niemca i stamtąd dopiero odbiorę. Przy granicy szwajcarskiej, myślę, że dookoła kraju, funkcjonują tzw. grenzpakety, czyli punkty, dokąd można sobie zamówić przesyłkę (bo otacza nas zewsząd ta niedobra Unia Europejska), co kosztuje wielekroć mniej, niż gdyby sobie to samo zamówić do Szwajcarii; sama przesyłka byłaby dużo droższa, do tego cło, wypełnianie formularzy, co to jest, do kogo, od kogo (otwierają, oczywiście), prezent czasem podobno przechodzi szczęściarzom bez cła, ale już taki wełniany płaszcz mojego męża za 150 euro dostał dodatkowo 70 franków cła, bo tak im wynikało z tabelki, prawda.

A propos paczek z Polski, to zastanawiam się, czy nie zamówić paczki z empiku na święta. Wysyłka jednej książki to 40 zł, kolejne gratis. Gdyby planszówki i jakieś inne ewentualne gadżety też mogły wchodzić w skład takiej paczki, byłoby super. Muszę popatrzeć na stronie, na pewno znajdzie się coś, czego koniecznie potrzebuję :).

Powoli nastawiam się na święta tutaj, ale szczerze mówiąc tak sobie mi to wychodzi. Już swoje urodziny przeryczałam, słuchając i oglądając rodzinę na kamerce. W październiku spotkali się wszyscy u mamy na imieninach, u Sister na srebrnych godach, ja sobie mogłam pooglądać zdjęcia. Emigracja nie jest dla każdego.

I tak to się kręci, proszę państwa. Zaraz kolejny weekend, Ida wreszcie doczeka się wyścigu, bo ostatnio była rozczarowana, że piątek, wracamy z przedszkola, tradycyjnie pyta, jakie mamy plany na jutro oraz czy są kwalifikacje? – a tu kwalifikacji nie było, bo wyścigi teraz co dwa tygodnie. Tym razem GP Turcji, pierwszy raz w ogóle, a przynajmniej pierwszy od tak dawna, że nie pamiętam. Lubię wyścigi.

Pranie się dopiera, picie się kończy, palce dalej wbrew pozorom nie mają siły. Nogi też nie, zrobiły dzisiaj 14 kilometrów, nie wiedzieć kiedy. Dobrej nocy Wam, i dobrego dnia.

A to dlatego, że eksmitowałam się na kanapę. Mężowska maska Hannibala Lectera, w której śpi, wydaje jakieś dziwne, głośne świsty i spać nie daje. Mnie oczywiście, on spał w najlepsze. No to poszam po pierwszej do salonu, potem jeszcze mama, siku!, mama, a długo jeszcze do rana? (1:24), jeszcze z tego wszystkiego ja zasnąć nie mogłam, zgłodniałam, zjadłam jabłko i banana, pomęczyłam internety i kiedy wreszcie przed trzecią zasnęłam, spałam tak niewygodnie, że boli mnie lewy bark i ruszam się jak robocop. Czarownie.

Dziś 23 stopnie, ciepło, chociaż pochmurno. Cienkie kurtki mieliśmy na sobie na spacerze, chociaż właściwie i bez nich byśmy się spokojnie obeszli.

Ida jeszcze do jutra siedzi w domu, zaczęła kasłać bardzo nawet jak na tutejsze standardy, albowiem zadzwoniła nauczycielka z przedszkola z sugestią, żeby może młodą pokazać lekarzowi, czy coś, bo ona naprawdę bardzo kaszle. No, no, poznałam tę granicę. Tymczasem młoda zostawiona w domu czym prędzej przyhamowała kaszelek, ale jako że covid, to nie mamy presji na szybki powrót do placówki. Jutro jeszcze idą na gimnastykę, więc niech mi spocone dziecko nie spaceruje po dzielni, ale w środę już pójdzie. Przecież tam Nevzat czeka! (Mattia uwielbia pikaczu, a Nevzat kocha mnie, a uwielbia psi patrol, mamo).

Żeby nie było, że tylko defetyzm sieję, to jutro rano mam rozmowę o pracę. Kompletnie nie mam ochoty ani na rozmowę, ani na pracę, szczerze powiedziawszy. Już nie chce mi się nic. No, ale pójdę, pójdę przecież, zobaczyć jak dorośli ludzie wyglądają, nawet w maseczkach. Oraz wysłałam tam dzisiaj w parę nowych miejsc, żeby mieli co odrzucać. Jak dostaję mejla, wzrok automatycznie pada na drugi akapit, w którym oni mnie standardowo z przykrością informują, z automatycznego adresu donotreply@, żebym przypadkiem się do nich więcej nie odezwała.

Sobotni wieczór uatrakcyjnił nam piekarnik, pokazując błąd i środkowy palec. Na szczęście już po tym, jak mąż zaserwował pizzę na obiad, niestety zanim miałam wstawić chleb do piekarnika. Znaczy, nie grzeje piekarnik i wali błędem po oczach, i piszczy. O drugiej rano wyłączałam korki w kuchni, bo sobie nagle przypomniał, że ma błąd, cholernik jeden. Byle do czwartku, przyjdzie miejmy nadzieję młody przystojny i mu tam przemówi do rozsądku.

A tymczasem trzymajcie Państwo kciuki jutro rano, a co mi tam.

No nie mogę się nie pochwalić, ładnie kicie pozowały, nie? 😉

• 

Jak tam kochani, zdrowi jesteście? Nas dopadły pierwsze katarki i kaszelki, dla co poniektórych nie pierwsze w tym sezonie, żeby nudy nie było.

Wczoraj piękna pogoda i wybrałyśmy się z młodą do zoo. Nie byłyśmy chyba od wiosny, w upały nie było sensu, a w piękną złotą polską jesień – w sam raz. Było ciepło i słonecznie, lwice tak mi pięknie pozowały do zdjęcia, że aż się prosi zrobić 2000 puzzli i układać.

Coś nie mam siły dzisiaj. Rano jeszcze spotkanie ze znajomą, widujemy się raz na ruski rok, ale gadamy jak najęte, jakby minęło parę godzin, a nie miesięcy. Może tajemnicą tej znajomości jest fakt, że nie udajemy przed sobą kogoś, kim nie jesteśmy, nie spijamy sobie z dzióbków i nie oczekujemy wzajemnych lajków 😉

A teraz, po południu, ani rączką, ani nóżką, trochę mi odcina zasilanie. Nawet niekoniecznie mam siłę trzymać ręce na klawiaturze. A jeszcze palcami machać…!

Zatem, moi mili, jeśli to korona, albo co gorsza przeziębienie, a skoro listopad za pasem, ludzie sadzą tutaj chryzantemy w skrzynkach balkonowych, wyobrażacie to sobie? – zatem, skoro już jesteśmy w tych klimatach, to całkowicie na serio we właściwym czasie proszę:
– mnie skremować – mam gwarancję nie obudzić się w trumnie, no hej moja klaustrofobio;
– uprzednio przeszczepić wszystko, co się da, o ile się da – niech się chociaż raz przydam;
– obstalować mi miejscówkę w kolumbarium w Radomiu – tak będzie najwygodniej, a urnę z prochami można przewieźć nawet w bagażu podręcznym;
– jak mnie kto zamuruje w Szwajcarii, uprzedzam lojalnie, że wstanę i pójdę, a tego kogoś będę straszyć do utraty (jego) tchu. Już mi wystarczy więzienia za życia, niech chociaż po śmierci mieszkam tam, gdzie ja chcę, tak?
– księdza na pogrzebie nie muszę mieć, chyba, że się będziecie bardzo upierać. Gdy mi się poglądy jeszcze bardziej zradykalizują, to wstawię tu edit z zastrzeżeniem, jak punkt wyżej.
No, to tyle.
Powtarzam: we właściwym czasie!

Jako, że za dwa tygodnie mam urodziny, dumny mąż postanowił pochwalić się, co też mi wybrał w prezencie, i otrzymać błogosławieństwo i wyrazy zachwytu. Jestem dumna z siebie, nawet go wyrazy specjalnie nie doleciały. Otóż są takie bransoletki dla osób uprawiających sport (ale ja nie uprawiam) (ale jakbyś zaczęła), które mierzą kroki (mam w telefonie), fazy snu (sypiam po 4h na dobę), puls (mamy w ciśnieniomierzu), mają dokładnego gpsa do biegania (ale ja nie biegam) (ale jakbyś zaczęła), no i tu się jedna użytkowniczka wypowiada, że jej się przydaje (chwała jej) i że nawet pasek może być różowy!
No, i przy okazji kosztuje jedną piątą tego zegarka do biegania, który sobie kupiłeś ostatnio bez okazji, mężu.

Ja to powinnam zawodowo wbijać szpile, no naprawdę.

A propos zawodowo, kolejne odpowiedzi coraz bardziej mnie bawią, gdzieś w głębi duszy, jak już przestaję płakać, czyli tak po dwóch, trzech dniach. Otóż tym razem nie nadaję się do domu towarowego na pakowacza prezentów (te perfumy dla żony, te dla kochanki, proszę zapakować w różne kolory, żeby mi się nie pomyliły), zatem odgórnie uznano, że i do tego się nie nadaję. Budujące. Jeszcze czekam na reakcję hotelu w Zurychu (oferujemy Ci: pracę z pięknym widokiem na rzekę Limmat! Będziesz szorować kible, ale myślami będziesz na promenadzie, czad, c’nie?) i na jeszcze jedno stanowisko, chyba pakowacza na taśmie produkcyjnej, już mi się te perspektywy kariery mylą, wybaczcie. No, to czekamy.

Z pocieszających wiadomości, to smród i smak gruyere’a jeszcze czuję, czyli to pewnie zwyczajne przeziębienie, a nie tam królewskie choroby. A w ogóle to pewnie pikawica mi wariuje, czasem jej się zdarza, że ciśnienie normalne, a puls koło setki. Nie nadąża.

A propos królewskie, to rozczarowanie, bo myślałam, że kolejny sezon The Crown wjeżdża 4.11., a on dopiero 15.11. Smuteczek.

Iiidę, bo zmiana czasu i Idka pada, trzeba ją przepakować do wanny i łóżka. Tatuś orzekł, że dzisiaj dał dzieciom obiad (odgrzane wspomnienie wczorajszego dnia) oraz złożył z Idą Lego Friends no i generalnie cały dzień nic tylko dziećmi się zajmował (obiad… lego… obiad… lego… chrrr… F1…), więc to już naprawdę wystarczy i czy on może w spokoju obejrzeć mecz.

Milusiego tygodnia, moi kochani.

Rany. Żebym nie wiem, co robiła, zasypiam o pierwszej w nocy i koniec. I nie, nie odsypiam następnego dnia, chociaż miło by było, żeby mąż czasem odprowadził rano dziecko do przedszkola, no ale jak mam ryzykować, że pójdzie na wpół ubrane, to już lepiej sama wstanę.

Jesień przyszła, 10-12 stopni, chociaż dzisiaj akurat ma być 21, bo halny idzie. Muszę zabezpieczyć kwiatki na balkonie.

Jutro jedziemy na zakupy covidowe. Niby odgrażają się, że granic nie zamkną, ale lokalnie dopuszczają możliwość wprowadzania własnych pomysłów w życie. Po wiosennym zamknięciu i zaskoczeniu, wolę teraz się zabezpieczyć i zrobić zakupy na zapas.

Młody do szkoły autobusem w maseczce, na lekcjach w maseczce, na przerwach w maseczce. Ida na wolności, nauczycielka w przedszkolu w maseczce, „chyba, że śpiewa piosenkę, mamo, to wtedy bez maseczki”. W autobusach chyba od sierpnia lub początku września maseczki. Od przedwczoraj również w sklepach i wszelkich pomieszczeniach w kraju typu sklepy, muzea, biblioteki itp oraz na przystankach. Do tego, gdzie to tylko możliwe, silnie zalecany jest home office.

Mąż wpadł na genialny pomysł, że skoro jego matka tam sama siedzi, to on by wziął samochód i po nią pojechał, na święta. Dla niewtajemniczonych: teściowa od marca nie wpuszcza do domu swojego młodszego syna, spotykali się tylko na działce, na którą jechała pierwszym autobusem o piątej rano, żeby nie mijać się z ludźmi. Jeśli musiała samochodem, wtedy wszyscy w maseczkach. Ostatnio wymyśliła, że ona wróci do chodzenia po schodach, zamiast korzystać z windy, bo tylko trzy osoby w klatce (60 mieszkań) noszą maseczki i ona się boi, bo ma astmę i kilkanaście innych chorób. Ja nie żartuję, jej szafka na leki to taka wisząca osiemdziesiątka, zapełniona koszykami z lekami, posortowanymi per organ: „wątroba”, „serce” itp. Aha, a propos windy, teściowa mieszka na siódmym piętrze. Daj jej boże zdrowie.

Zatem – małżonek zrobi sobie test, wsiądzie w samochód i pojedzie po matkę na święta. Piotrek przytomnie zareagował: ale ja chodzę codziennie do szkoły, Ida chodzi do przedszkola, wszyscy możemy w każdej chwili coś przynieść. Nawet małżonek, w podróży, na stacji benzynowej, może coś złapać, i po co.

Tak, niekoniecznie chcę mieć teściową na święta i tak, skoro małżonek by jechał do Polski, to ja się z nim chętnie zabiorę. I nie, rodzino, nie rób sobie nadziei, to był tylko kolejny jego z serii genialnych pomysłów od czapy. Mówiąc delikatnie.

Z ciekawostek domowych, to ostatnio usłyszałam, że ja to go w ogóle nie wspierałam, jak miał problemy w pracy parę lat temu, czytaj depresję. W ogóle się nie interesowałam, jak się czuje i co u niego i jak mu mogę pomóc.
I wiecie, stanęły mi przed oczami te miesiące przegadane, trzymanie za rączkę, że tak, będzie dobrze, że tak, znajdzie nową pracę, no bo kurde kto jak nie informatyk, że tak, najwyżej pójdzie na zasiłek, to nie koniec świata (a zasiłek tutaj to 80% ostatniej pensji), że jesteśmy z nim, ma rodzinę, stoimy za nim murem, wierzymy w niego i razem damy radę. Całkiem jak te blondynki w windzie. Aż się cofnęłam do bloga sprzed tych 3-4 lat i poczytałam sobie, jak to pałował teściową (wiadomo, matka i żona obrywają z automatu), jak się Piotrek żalił, że on się nie będzie uczyć, bo ojciec i tak powie, że on jest głupek, jaki był miły i kochany. Wiem, wiem, choroba, nie jest sobą, potrzebuje leków, i tak dalej, i tak dalej.
Skoro zatem tego wszystkiego nie było, nie było wielogodzinnych rozmów, wspierania, pocieszania i szukania pomocy, to ja nie mam pomysłu, co mogę zrobić inaczej/lepiej w przypadku statystycznie prawdopodobnego kolejnego rzutu za jakiś czas.
Nie mam już na to siły.

Dzieci poszły dzisiaj do swoich placówek. Ida przechorowała do czwartku z wysoką gorączką, 40,2 pierwszy raz widziałam na termometrze. Lekarz stwierdził, że wirus. Po wizycie ją wysypało, też pierwszy raz w życiu, więc czym prędzej wysłałam sesję zdjęciową do konsultacji, bo a nuż to szkarlatyna albo inne cholera wie co. Ale nie, lekarz uspokoił i wyprorokował, że to jest przesilenie i za 2-3 dni będzie po wszystkim, i tak też się stało. Młoda blada i znowu schudła, ale nic to, odkarmimy.
Doktor: – A apetyt ma?
Mąż: – Ma, tak, zjada wszystko!
Ja, równocześnie: – Nie, ledwo co skubnie w ciągu dnia, ani apetytu, ani siły.
Doktor do mnie: – No tak, zazwyczaj to jednak mamy wiedzą lepiej, jak tam u dzieci z apetytem.
No pewnie, tatusiowie znad pracowej klawiatury mają nieco węższe pole widzenia. I mogliby się zamknąć na wizycie.

Zobaczymy, jak długo się to zdrowie młodej utrzyma, bo tatuś postanowił ją dzisiaj hartować. Otóż obiecał młodej ją zaprowadzić i odprowadzić z przedszkola, i tak też uczynił. Jako że rano pięć stopni, oprócz soft shellowej kurtki naszykowałam jeszcze bluzę, ale tatuś uznał, że naszykowałam tylko bluzę, zamiast kurtki, tak więc dziecko miało dzisiaj godzinę hartowania na pauzie, w deszczyku.
Nie zabiłam, sama nie wiem, jakim cudem.

Młody zdrowy, był po prostu przemęczony, odespał i odżył.

W międzyczasie mnie biodro zaczęło szwankować już na poważnie, więc poszłam pozawracać gitarę rodzinnej. Zapalenie torebki stawowej i leki. Oczywiście skoro tego samego dnia młoda dostała 40 stopni gorączki, to mnie momentalnie postawiło na nogi, prawda. Niemniej poprawa naprawdę przyszła szybko, lek zadziałał i tylko mam problem z koordynacją: osłonowy przed jedzeniem, właściwy w trakcie. No ni chusteczki nie łykam tego właściwego, za trudne, głowa wie, że już jeden łyknęła i wyłącza funkcję „weź pigułkę”. Na szczęście jeszcze tylko jutro i będzie można legalnie dać sobie spokój.

W weekend wróciła z Polski znajoma, samochodem, i przywiozła dla mnie ikeową torbę pełną moich internetowych zamówień: książki, gazety, płyty, ptasie mleczka, galaretki, zwykłe, rozpuszczalne, te niemieckie są jakieś chińskie, zawsze zbyt płynne, jakbym dawała 2 litry wody, nie zsiadają się ni cholery i szlag mnie trafia. Dojechały też jakieś witaminy i kosmetyki, o niebo tańsze w Polsce niż tutaj, oraz dwa pierścionki, które sobie sprezentowałam w aparcie. Jeden ulubiony codzienny zgubiła mi Ida rok temu, gdy Jurek był w szpitalu (żeby siedziała chwilę cicho i dała porozmawiać, dałam jej na chwilę przymierzyć, po czym niezwłocznie o pierścionku zapomniałam, brawo ja), drugi wpadł mi pod szafę, a nic nie wiem o kolejnej przeprowadzce, więc póki co leży tam dosłownie uziemiony. Tymczasem mam dwa nowe, srebrne, jeden na co dzień, drugi od święta. Zamierzam tę nową świecką tradycję kontynuować przy każdym transporcie z Polski.

Teraz czas odebrać młodą z przedszkola. Po południu poszła już w kurtce. Ze mną.

Młoda uroczyście wczoraj wyprodukowała 39,2 gorączki. Dostaje co 4h paracetamol (teraz już ibuprom, bo ten pierwszy po dobie przestał działać), dużo pije, poleguje, przytula się, ewentualnie skacze po kanapie. Jeśli nic nie będzie lepiej, w czwartek idziemy pokazać się przystojnemu lekarzowi.

Piotrek postanowił nie być gorszy, nogi go bolą i tak nie bardzo się czuje, zamiast na trening, poszedł spać. Ostatnio ból nóg i osłabienie były jego jedynym objawem grypy, prawda.

Dzieci mają jeszcze niecały tydzień, żeby się poprawić, szczęście w chorobie, że jesteśmy w połowie ferii jesiennych.

Nawiasem mówią, Herbstferien były kiedyś nazywane Kartoffelferien, bo dzieci miały w szkole przerwę na wykopki, a nie tam, na wycieczki i narty.

Nie chcąc być gorsza od dziateczków, dorobiłam się zapalenia torebki stawowej biodra. Najpierw mnie bolało jak spałam na boku, potem na drugim boku, potem trochę przy chodzeniu, potem przy siedzeniu, a wczoraj bolało wchodzenie po schodach i to dopiero mnie zdopingowało, żeby myk myk zadzwonić do lekarza po wizytę.

Wizyty w przychodni odbywają się tak, że na ósmą rano przychodzą zdrowi i symulanci, a później zasmarkani i inni covidowcy. Ta druga grupa ma prawo wejścia po uprzednim zrobieniu testu (znajoma testowała tę ścieżkę, dostajesz telefonicznie skierowanie na wymaz, jedziesz do szpitala, pobierają, po dobie dostajesz na apkę wynik i dopiero wtedy, z ujemnym, meldujesz się do doktora. Nie wiem na szczęście, dokąd prowadzi ścieżka z dodatnim, ale pewnie też jakaś istnieje).

Zatem poszłam sobie do lekarza, zrobili mi rentgen i okazało się, że zapalenie stawu. Dostałam leki i mam w razie braku poprawy zameldować się ponownie, dorzucą fizjoterapię, na szczęście nie masaże, które są tak miłe jak nieskuteczne, tylko prądy, ultradźwięki i inne elektrowstrząsy. Zobaczymy.

Pogoda nie zachęca do spacerów, lodówka pełna, zakwas na chleb bulgocze jak szalony, możemy siedzieć w domu, tfu tfu.

życie jest całkiem znośne, gdyby nie to, że niezmiennie mi dziękują za przesłanie CV oraz gdyby nie covid. Teraz to czuję się autentycznie jak frajerka, trzeba było polecieć latem do Polski, a teraz co. Dupa blada i rzeczywiście najbliższy realny termin to Wielkanoc, oby 2021. Ale i tu nie robię sobie nadziei. Co do CV, to dwie zwrotki dziennie to jest norma, dzisiaj, na okoliczność piątku, dostałam trzy. No wiem, wiem, pcham się, gdzie nie powinnam.

Ale za to byłam dzisiaj u fryzjera. Nadja przeprowadza mnie najmniej boleśnie, jak się da, przez proces zapuszczania włosów (z przerwą na „a to zróbmy tu asymetrycznie” w czerwcu, prawda).
Już jest nieźle, a będzie jeszcze lepiej, tylko nie wiadomo, kiedy.

Wracając od fryzjera, mijałam przedszkole, a że było po 10, to patrzyłam na przyprzedszkolny plac zabaw, czy są dzieci i co robią. Dzieci były, wypatrzyłam Idę daleko w ogródku. Nachylała się nad krzaczkiem, obok niej pani coś dzieciom pokazywała. Drobiazg, że dzisiaj było 12 stopni, młoda była bez kurtki, jedynie w bluzce z długim rękawem, nieprzesadnie grubej, dodam, a na okoliczność covidu pauzy w przedszkolu trwają nie 20 minut, a godzinę, albowiem dzieci należy hartować. Przekotłowało mi się pod kopułą tysiąc myśli, że się przeziębi, że ale pani jest obok, że dlaczego pani nie zareagowała, że poprzednio, pierwszego dnia po lockdownie, na pierwszym godzinnym spacerku lało jak z cebra, „takie fajne grube krople, mamo!”, nawet raz nie kichnęła, to może i teraz nic jej nie było, w końcu wzięłam głęboki wdech i pomyślawszy, że jak znam swoją córkę, to nie było to po raz pierwszy, po czym udałam, że wcale mnie tam nie ma i poszłam do domu.

Osiem godzin później, tfu odpukać, żadnych objawów. Fakt, nie siedziała tam na de, nosiła ślimaczka na rękach, pilnowała, żeby jej nie wpełzł w rękaw oraz odstawiała go na listek krzaczka, nie biegała, nie spociła się, ale i chyba, mam nadzieję, nie zmarzła. No nic, teraz dwa tygodnie ferii jesiennych, a potem to już chyba nie uda jej się wyjść bez kurtki, mam nadzieję.
Aha, zapytałam ją, dlaczego wyszła bez kurtki.
– Bo mi było ciepło!
– Ale pani? Pani nic nie mówiła, żeby włożyć kurtkę? – dopytuję.
– Mówiła, ale powiedziałam, że jest mi ciepło.
Spoooko.

Póki co mamy piątek wieczór, za oknem listopadowe 11 stopni, deszcz i grad. Na kuchni pyrka rosół i drażni zapachem wszystkich sąsiadów z klatki, oni tu wszyscy na gotowcach z mikrofali jadą, nic dziwnego, że te kuchnie tutaj mają 2×2.

Ida dopytuje, co to jest ekosystem oraz jak to jest, że człowiek się wziął od małpy, bo ona akurat to była u mamy w brzuszku, ale odparłam z przekonaniem w głosie, że tatuś jej to najlepiej wytłumaczy.
A ja pryskam do wanny.

był całkiem przyjemny. Ostatni letni, ciepły weekend, dlatego też żegnałam go pieczołowicie.

Jako, że od czasu historii z licznikami prądowymi dowiedziałam się, że oto mamy dwie taryfy, zwykłą i wieczorno-weekendową, staram się iść tym rytmem i zmywarkę i pranie, jeśli to możliwe, puszczam po 21, oraz bez ograniczeń szaleję w weekend. Wczoraj poszło chyba z pięć pralek, pościel, narzuty, koce. Pięknie schło na słońcu i lubię, jak mi potem pachnie wiatrem…!
Wybraliśmy się wczoraj do Markthalle na festiwal przyjemności, Genuss Festival. I o ile przyjemności dla dzieci okazały się być do kitu, bo warsztaty z robienia pizzy od 10 lat wzwyż, więc ryk i szloch, tak starzy już tej przyjemności trochę mieli, podczas degustacji produktów lokalnych browarów.
Dzień zakończyłam spacerem z Anią, którą wyciągnęłam na spacer po dzielni, bo mi było duszno. Wietrzyłyśmy się tak ponad półtorej godziny i jeszcze stałyśmy na rozstaju dróg dobry kwadrans, nie mogąc się rozstać.

Dzisiaj rano młodsze dziecko weszło 8:30 do sypialni, oznajmiając, że nie jest głodne i włączy sobie bajeczkę, a my możemy jeszcze pospać. Miód na moje uszy! Młody, znaczy starszy, znaczy pierworodny, miał podobnie, tyle że nas nie budził. Wchodził do kuchni, miał naszykowaną miseczkę, wlewał mleko i grzał w mikrofali, włączał bajkę i jadł śniadanie. A starzy spali nawet do 9!

Małżonek zaplanował na dzisiaj wycieczkę pieszą, 8 kilometrów, łatwa, nieduże przewyższenie, ale wiecie, mam ciągle uraz po Gemmipass, więc ja pass. Ale ostatecznie, ten ostatni ładny weekend, więc mówię, tu niedaleko jest sadzawka, której jeszcze nie widzieliście, to przejdźmy się tam, jest lasek, godzina spaceru i będziemy z powrotem.
Brzmi świetnie, tyle tylko, że w lesie, gdzie trzy ścieżki na krzyż, wzięliśmy tę, która prowadziła wyżej i wyżej, nagle las się skończył, a my ujrzeliśmy się na drodze do Oberwil. Z naszej wsi do Oberwil jest 6 kilometrów, chociaż to zależy, którędy się idzie, bo poprzednio szliśmy polami i wyszło chyba 9. Dzisiaj skromnie. Oraz, co nie bez znaczenia dla mojego humoru, już bez upału i spora część w cieniu, więc obyło się bez ofiar w ludziach.
Za to w Oberwil są najlepsze lody na świecie! Robi je oryginalna Włoszka, Gabriella. Kakao do czekoladowych dostarcza jej facet, którego poznaliśmy wczoraj w Markthalle, sprzedaje i sam robi różne bioeko czekolady, sam sprowadza kakao i tak dalej. No i robią wymianę, on daje Gabrielli kakao, ona mu za to lody czekoladowe. Lody pycha, z niechęcią przyznam, że może nawet i lepsze od moich, w każdym bądź razie ja figowych nie robię, a taaaakie dobre. Oraz sorbet cytrynowy, w zasadzie to nie może być jakieś bardzo skomplikowane, taki sorbet. Muszę poguglać i zrobić.

Zatem spacer, lody, po powrocie małżonek przy wydatnej pomocy Idy zrobił pizzę na obiadokolację, polaliśmy winem, bo skoro taki piękny weekend, to niech ma, i tak to się weekend zakończył.

Ida tylko niepocieszona, bo skończyłyśmy czytać Dzieci z Bullerbyn, a bardzo jej się podobało. Obiecałam, że nauczę ją czytać i będzie sobie czytać sama w kółko te same rozdziały, a póki co, dla osuszenia łez, zaczęłyśmy Pippi Pończoszankę.

Teraz natomiast odpaliłam kurwizję i zamierzam obejrzeć „Za jakie grzechy” z Renee Zelweger. Miałam kiedyś na płycie, ale chyba pożyczyłam i nie wróciło. Ale nie szkodzi, obejrzę w telewizji. Za Vinci tęskniłam i oglądałam zawsze w Polsce u mamy, w końcu kupiłam sobie płytę gdzieś na allegro, używaną… i leży chyba półtora roku. Muszę ją w końcu włączyć 😉

To co, miłego tygodnia państwu.

na gorąco, bo potem mi umknie.

Powiem wam, można się zdziwić, gdy okazuje się, że ten tępawy asystent, który poprzedniego dnia naśmiewał się, że nie pamiętacie stanowiska pracy, na które aplikujecie, okazuje się być waszym potencjalnym dyrektorem.

Następnym zdziwieniem był fakt, że międzynarodowa, z założenia anglojęzyczna firma, a rozmawiają ze mną po niemiecku. Po półgodzinie męczarni, kiedy już uprzejmie zapytali, czy mam pytania, czym prędzej o ten niemiecki zahaczyłam. Albowiem ja aplikuję na stanowiska jedynie anglojęzyczne! Wiem, że z nativami nie mam szans i raczej ich niczym nie przebiję, a w angielskim czuję się o niebo pewniej. Otóż firma jako taka owszem, jest anglojęzyczna, ale w dziale rozmawiamy ze sobą po niemiecku. Tyle dobrego, że nie w dialekcie ;/

Rozbroił mnie pan już zupełnie, kiedy zadał to beznadziejne pytanie, gdzie się widzę za pięć lat. Nie udało mi się zapanować nad mimiką, ale przynajmniej nie przewróciłam oczami, tak mi się wydaje. Otóż pojechałam panu kryzysami życiowymi, emigracją, covidem i braniem planów w łeb i powiedziałam, że póki co, chciałabym się ustabilizować na rynku pracy, a radość czerpać z jakiegoś kreatywnego hobby typu robienie kolczyków albo inna głupotka. Na co pan stwierdził, że oni również szukają stabilnego pracownika, który im za dwa lata nie odejdzie, bo w nowego trzeba zainwestować dużo czasu i pieniędzy na wstępie. I o ile to ja rozumiem, to następnie padło „…przy czym na tym stanowisku nie ma możliwości awansu ani rozwoju, oczywiście można w naszej firmie poznawać dział dogłębnie, nowe technologie…” Yyy. No punkt panu za szczerość, nie?

Ale jak się tak dalej zastanowiłam, pomyślałam, że może to nie byłoby takie głupie. Umówmy się, oszałamiającej kariery to ja w Szwajcarii nie zrobię, a taka praca, stabilna, 8-17, bez pożarów i dram, byłaby całkiem całkiem…
…nudna…!
„To nie sztuka zrobić umowę w pół godziny i potem trzy razy poprawiać, lepiej robić ją dłużej, ale raz, ale porządnie. Praca jest systematyczna, rutynowa, baza danych, detale, dłubanina”. Z jednej strony coś jak puzzle, mogłabym ułożyć Czarną bezgwiezdną noc, 2000 elementów, bo to tylko kwestia czasu i metody. Ale tak codziennie? Wytrzymałabym?

Dział zakupów byłby o niebo lepszy, tam jest życie, tam się dzieje, pali i trzeba na wczoraj, czyli coś, co tygryski lubią. Ale „siedzę” w domu już sześć lat i ile można dłużej. Może nie rozkminiać, tylko jeśli dadzą, to brać?

No nie wiem, będę się zastanawiać, jak mi tę robotę zaproponują.
Póki co trwam w zadziwieniu.

się zaczyna z grubej rury, jeśli o poranku opieprzasz na dzień dobry rekrutera. Złapał mnie na ulicy, miał szczęście swoją drogą, że odebrałam, bo mam silną awersję do odbierania obcych numerów telefonów. No ale jak się szuka pracy to się jakby nie ma wyjścia, prawda.

Zatem zadzwonił, upewnił się, że ja to ja i powiedział, że on dzwoni z firmy Roche i CZY PAMIĘTAM NA JAKIE STANOWISKO APLIKOWAŁAM. Oj, gościu, żartowniś z ciebie. Herr Biały dowiedział się, że niestety, nie pamiętam, że pewnie to było stanowisko w administracji lub obsłudze klienta, bo w takie celuję. A haha, a właśnie, że nie, no naprawdę nie pamiętam, na jakie stanowisko wysłałam CV? Bo wiecie, wysyłam jedno i czekam dwa miesiące, dla pewności. Wysunęły mi się zęby jadowe, ale wzięłam głęboki wdech i odparłam, że w ostatnim miesiącu wysłałam 40 cefałek, z czego 3 do firmy, którą reprezentuje, więc może w drodze absolutnego wyjątku wybaczy mi tę lukę w pamięci. Palant.

Na siłowni już się prawie porzygałam i popłakałam z rozpaczy. Jezu jakie to jest nuuudneee. Mam abonament do listopada i ani kropeczki dłużej. 40 minut maszyn to męczarnia, potem godzina crosstrainera już lepiej, bo włączam netfliksa i lecimy z jakimś serialem, no ale też, ja przepraszam, ale to dla mnie strata czasu jest. I nie, nie mam wyrzutu endorfin i nie wiadomo jakiego efektu wow też nie ma. Nie ma satysfakcji, że zrobiłam kolejny trening. Chociaż…

Kiedyś dawno temu mąż wrócił z siłowni i powiedział:
– ty wiesz, jest taki gościu, który nogami wypycha 100 kilo!
– wow, to szacun, ja ledwo 70 robię – odparłam.
– yyy, serio? ja 65…

No i dzisiaj jak wróciłam z siłowni, męczyło go najwidoczniej, bo:
– słuchaj, a jak wypychasz nogami, to jaką masz tę niższą wartość?
– 73 – odparłam, pokazując mu ustawienia apki z siłowni.
– Kurczę, to ja mam 68!
No to goń!, myślę sobie.

Poza tym co. Dzieci były zasmarkane, ale młody miał ważne sprawdziany, a jeśli nie napisze sprawdzianu w terminie, to na koniec semestru musi napisać sprawdzian z całego semestru, a jemu średnio się uśmiechało pisać kilka semestralnych sprawdzianów hurtem.
Młoda też obsmarkana i zakasłana, więc zostawiłam w domu na parę dni, w końcu zaprowadziłam do lekarza, bo nic lepiej, rycha i rycha aż tego słuchać nie można.
Pediatra ze szwajcarskim filozoficznym podejściem orzekł, że młoda jest po prostu przeziębiona. Teraz wszystkie kaszlą i kichają i chodzą do przedszkola (to samo mówiła przedszkolanka, przyprowadzić, jedna smarkata mniej czy więcej żadna różnica). Czy ma covid, tego nie wiadomo, ale od maja robili testy wszystkim dzieciom i wszystkie były ujemne, więc już teraz nie męczą. Uff, młodej się upiekło. Zatem jeśli nie ma gorączki, a przedszkolanki nie widzą problemu, to dawaj jutro do placówki. I tylko odnośnie zajęć sportowych powiedział, że lepiej nie. Nie ze względu na chorobę samą w sobie, tylko że jak młoda się zgrzeje i spoci, to zacznie kasłać, a wtedy matki innych dzieci słysząc taki kaszelek mnie zabiją, bo nie będę miała się jak wytłumaczyć, że lekarz pozwolił ;). Dałam jej więc w tym tygodniu jeszcze luz od sportów, ale przyszły tydzień ruszy już normalnym trybem.

Teraz przerwa obiadowa, a za godzinę spakujemy się do parku Schützenmatt na całe popołudnie. Na weekend grożą 32 stopniami i patelnią. Czekam na jesień.

deszcz dzwoni deszcz dzwoni jesienny. I bardzo dobrze, potrzebowałam takiego weekendu w domu, bez wycieczek, placu zabaw i rowerków. Obiad ogarnęłam wcześniej, sprzątanie też, można się byczyć.

Chodzę na tę siłownię, efektu nie zanotowano. Schudłam ze swojego maksimum do wagi, którą trzymam zawsze, no i stoi od trzech tygodni. A zaraz jesień i organizm będzie wołał o dużo ciepłego, tłustego żarła, no bo wiadomo, zima idzie, to gdzie tam sałatę. Uhh.

Skończyłam Modern Family na Netfliksie i co ja teraz będę oglądać? Ma być lekkie i przyjemne, żeby osłodziło do wyrzygania nudę na siłowni.

Dostałam mejla od pilatesu, że teraz to już tak na serio będzie trzeba zakładać maseczki, a nie, jak do tej pory, że miałyśmy je pod ręką w razie kontroli.

F1 dzisiaj, bardzo miło.

Czas najwyższy ruszyć temat certyfikatu z angielskiego. Książka leży i nawet kurz z niej starłam, ale to chyba za mało.

Zrobiliśmy zakupy na wypadek powtórki z zamknięcia świata. Nie chcę już być zaskoczona i wydawać ostatnie pieniądze na jedzenie, jeśli to samo w Niemczech kosztuje co najmniej połowę tutejszej ceny.

Usłyszałam ostatnio, że skoro jestem w Szwajcarii, powinnam mówić w dialekcie, bo tu się trzeba dostosować. A wal się człowieku.

Z perełek ubiegłego tygodnia, to okazało się, że od początku mieszkania tutaj, czyli od czterech lat, mamy liczniki do prądu źle opisane, w związku z czym my płaciliśmy rachunki sąsiadów, a oni nasze. Teraz czekamy na prawidłowe wyliczenie i do końca roku będziemy się żywić makaronem z pesto, bo na nic innego nie będzie nas stać.

Praca się czasem odzywa, głównie automat, że dziękują. Czasem nawet nie automat, tylko już w treści ogłoszenia umieszczają zapis: „jeżeli nie dostaniesz od nas odpowiedzi w przeciągu dwóch tygodni, to znaczy, że nie bierzemy twojego cv pod uwagę”. Sprytne.

A propos tutejszych cen, znajoma stwierdziła, że będzie brać ze mnie przykład i też robić zakupy w GER, i nawet tax free będzie stemplować! Co ten kredyt hipoteczny robi z człowiekiem.

To miłej niedzieli państwu.

Tu już sierpień się kończy, proszę państwa. Pogoda jeszcze pokaże, co potrafi, ale noce już chłodniejsze, nawet 16 stopni i już, już zastanawiałam się, czy to jest czas na skarpetki i ciepłą piżamę.

Zaplanowane wycieczki wakacyjne zostały zrealizowane w 100%, mąż na jednej z nich ledwo uszedł z życiem, kiedy trasa „po płaskim i z górki” okazała się być wspinaczką na przełęcz, a tam, gdzie rzeczywiście było płasko, słońce paliło bezlitośnie i zero wiatru. Fryzjerka wczoraj krzyknęła: ależ ty masz łupież! – ale ja na to spokojnie, spokojnie, to nie łupież, łeb se spaliłam w górach i mi skóra schodzi. Nawet pod włosami. Tydzień bez czesania się, a potem już coraz lżej.

Zatem na tej przepięknej przełęczy małżonek został poproszony, żeby dobrze mi się przyjrzeć, albowiem w tych okolicznościach przyrody widzi mnie po raz ostatni. Nigdy kurwa więcej prostych górskich ścieżek. On ma inną skalę trudności niż ja, inną optykę, dla niego pół kilometra patelni pod górę to czysta przyjemność, dla mnie okazja, żeby kogoś zabić. W dodatku przy 30 stopniach (z obiecywanych 20, w końcu byłam na 2000 metrów!), do tego na tej wysokości moje serducho usiłuje nadrobić bardziej rozrzedzone powietrze i pompuje szybciej, męczę się szybciej, aiiiidźta tam z takimi przyjemnościami. Ida bardzo dzielnie maszerowała z nami (na jedną z górskich wycieczek pojechaliśmy ze znajomymi z dziewczynką w Idy wieku), cały czas tankowała wodę i czekoladowe dopalacze, ale też dopytywała, ileż to jeszcze przed nami tej uroczej, jej mać, trasy. Na końcu trasy był natomiast widok, który po sześciu godzinach męczarni miał nam odebrać dech z wrażenia. Matterhorn i te inne, widziane od południowej strony. Niestety, przy moim ogromnym zmęczeniu, nie było już takiego wow, ale to pewnie dlatego, że dech odebrało mi już wcześniej. Z wrażenia, oczywiście. Najlepiej zrobił młody, wybierając się z nami tylko na wycieczkę do Fryburga i z góry zaznaczając, że w góry się nie wybiera. Mądre dziecko przed szkodą.

Druga wycieczka (chronologicznie pierwsza) w góry była przyjemniejsza, wjechaliśmy kolejką na szczyt Niederhornu i tylko sobie schodziliśmy, 800 metrów w pionie. W łydkach miałam kamienie zamiast zakwasów. Ale za to było chłodniej niż później na Gemmipass, więcej cienia i jednak, mimo schodzenia po kamieniach, nieco przyjemniej. Później był asfalt, to już w ogóle wypas.

A całkiem najpierwsza wycieczka, do Fryburga, była najfajniejsza. Było 20 stopni, przelotnie padało, Fryburg nam się bardzo spodobał i wrócimy do niego kiedyś, jak pogoda będzie pewniejsza, bo staróweczka perełka. Widać, że miasto nie jest na głównym szlaku turystycznym, nie ma tego przepychu, co Berno, ale tym milej się zwiedza.

Ida w katedrze św. Mikołaja zaczęła drążyć temat, kto to jest i co on robi na krzyżu, Jurek jej coś poopowiadał, w domu przyniosła biblie dla dzieci, poczytał. A teraz przychodzi i prosi, żeby jej puścić na yt tą bajkę z Chrystusem.

O Lozannę zahaczyliśmy w drodze powrotnej, chociaż w zasadzie była ona głównym punktem wycieczki. Raz, że do five guys’ów, dwa, że jako że padało, znalazłam nam wszystkim atrakcję pod dachem pt. outlet odzieżowo-obuwniczy. Nie obkupiliśmy się prawie wcale, Ida dostała okulary przeciwsłoneczne, buty na jesień i tyle. Młody się napalił, a koniec końców nie kupił sobie nic, bo, jak to w outlecie, albo rozmiaru brak, albo co z tego, że przecena 70%, jeśli jest to na ten przykład płaszczyk burberry z ceną wyjściową 1499. Franków. Nie, żeby młody chciał akurat płaszczyk burberry nosić, ale ze sportowych rzeczy nic takiego wow nie było, a z markowych ą ę nie było rozmiaru albo ceny.

W lipcu wysłałam 50 CV, nie od wszystkich dostałam standardową formułkę jesteś świetna, ale inni byli świetniejsi, niektórzy w ogóle nie odpisują. Jedna firma odpisała, że co prawda nein, danke, ale zostawią sobie moje cv, bo im się spodobało i może na przyszłość im się przydam. I tak mi się to wydaje dziwne, bo wszyscy inni zasłaniają się danymi osobowymi i od razu delete. Jutro mam jedną rozmowę, z niezobowiązującego polecenia, zobaczymy. Nadziei nie robię sobie już od dawna.

Z dobrych gudnjusów, to znajoma dusza była w PL i przywiozła mi stertę gazet, i zamówienie z empiku, i ptasie mleczka. Tęsknię.

A teraz ruszamy cztery litery i idziemy do przedszkola odebrać panienkę, która co prawda bardzo chce już chodzić sama, bo Ida D. chodzi, Mattia chodzi, a ona musi z matką, jak jakiś przedszkolak. Ehh.

Ida pojechała z tatusiem na rowery. Jest niedziela, ruch bardzo mały, albo będą jechać oboje chodnikiem, albo obok siebie. Na dodatek nasza główna ulica jest remontowana, więc nie ma tramwajów ani innych pojazdów. Tym razem remont obejmuje odcinek dalszy od nas, ale akurat bliżej parku rowerowego, takiej szkółki dla dzieci ze skrzyżowaniami, przejściami dla pieszych i światłami. Fajny sposób na oswojenie z tematem i naukę, bo szóstoklasiści mają już obowiązkowo korzystać ze ścieżek rowerowych.

Lipiec nam mija wakacyjnie, letnie dni spędzamy z Idą na basenach, w deszczowe urządzamy wycieczki. Za nami muzeum historii naturalnej, mini zoo i baseny. W przyszłym tygodniu, o ile temperatura spadnie z zapowiadanych 31, wybierzemy się do ogrodu botanicznego i do zoo, tym razem dużego, regularnego. Powiem wam, że nieswojo się poczułam w muzeum, gdy uświadomiłam sobie, że te wszystkie zwierzęta, no, oprócz mamuta, to wypchane oryginały. Brrr.

Poza tym co. Uderzyłam się w głowę i wróciłam na siłownię, no bo skoro zrobiło się chłodniej, to w sumie mogę iść jeszcze pozużywać ten mój abonament. Nawiasem mówiąc, abonament przerwany przez koronę został wszystkim automatycznie wydłużony o osiem tygodni, więc moja sknerusowa część duszy pisnęła, że no może w sumie trochę szkoda. Na crosstrainerze od razu dopadł mnie instruktor kaowiec, że dawno mnie nie było, że a co się zmieniło, a może byśmy tak sprawdzili parametry, a może dieta… To ten sam, co zmotywował mojego męża do biegania 10 km co drugi dzień, picia proteinowych shake’ów i paru innych tortur, w wyniku których waży skubany mniej niż ja. Foch jeb o ścianę. No ale dobrze, chciał zobaczyć moją dietę, to mu wysłałam, gdyż jednym z batów, które stosuję na swoją tłustą dupę jest spisywanie wszystkiego, co jem, co piję, ile ważę, w którym dniu cyklu jestem, no Kasia lubi tabelki w Excelu, bo tylko to dyscyplinuje mnie jako tako. Zatem dostał tabelkę, do tego warunki brzegowe typu zero mięsa, zero mleka, zero shake’ów, i zobaczymy, co mi powie we wtorek.

Póki co czekam na koniec sierpnia, bo wtedy będę miała wreszcie abonament z nielimitowanymi rozmowami i internetem, więc będę mogła sobie na siłowni obejrzeć serial albo innego youtube’a. No i nie tylko na siłowni, bo kurczę przedwczoraj już dostałam sms’a, że zużyłam 90% z 2 GB pakietu.W połowie miesiąca! Powyłączałam dane w tle, dokupiłam pół giga i jakoś dociągniemy do końca miesiąca, chociaż z bólem. Oraz w domu, gdy jestem za daleko od routera i jeszcze za betonowym zakrętem (czyli w toalecie :D), skubany wywala mi wifi. Trzeba tam postawić kolejny repeater ;).

Sierpień mamy mniej więcej zaplanowany. Małżonek ma urlop, więc ma dwie tageskarty na swoje wycieczki. Jedną robimy rodzinnie, pod kątem Piotrka: żadnych gór, chcę do Five Guys’ów, bo tam dają dobre burgery. Knajpa jest albo w Genewie (wirus świeci na czerwono), albo w Lozannie (tam jest lepiej), zatem Lozanna. Byliśmy tam raz, jak Ida miała półtora roku, więc z przyjemnością sobie przypomnimy. Lozanna ma ewenement na skalę kraju, czyli kilka stacji metra, bo jest tam dość stromo od starówki do muzeum olimpijskiego. A muzeum nad samiuśkim jeziorem, co prawda plaży tam nie widziałam, tylko przystań, ale mimo wszystko widoczki piękne, lody pycha, można odpocząć i ponapawać się widokami.

Zatem pierwszy wyjazd to Lozanna, dwa kolejne już bez młodego; przy dobrej pogodzie – lekkie górskie trasy, przy gorszej – do miasta. Jurek ma ochotę na Konstancję nad jeziorem Bodeńskim. To drugi koniec kraju, czyli jakieś 2h pociągiem. No zobaczymy.

Tegoroczne lato jest chłodniejsze od poprzednich, co daje ogromną ulgę. Rok temu był upał już od maja, w tym roku póki co było może z 15 upalnych dni w sumie. I owszem, nadchodzący tydzień zapowiada się cieplutko, 26-31, no ale to lato, to niech już mu będzie. Na szczęście nocy po dwadzieścia parę stopni nie ma, a pamiętamy jeszcze ubiegłoroczny wyjazd do Genui, gdy nie dało się spać przy 26 o czwartej rano. Męczarnia.

Kupiłam ostatnio u Niemca kratę kefiru i nareszcie jestem szczęśliwa, piję ile wlezie. Cztery miesiące bez kefiru! Teraz zostały już ze cztery, więc kolejna wyprawa zaplanowana pod koniec tygodnia. Kefir, twaróg Ljeonka są zawsze na górze listy zakupowej, bo oczywiście Szwajcarzy nie znajo.

Oraz czy ja państwu pisałam, że mój syn zaczął kurs na prawo jazdy?? Mój malutki syneczek, który urodził się dopiero co w 2003? No. Miał w ten weekend dwudniowy kurs pierwszej pomocy. Bardzo mu się spodobało, więc jak będzie w przyszłym roku rozszerzenie, to też pójdzie, zawsze to lepiej więcej wiedzieć, „a w razie jakiejś sytuacji kryzysowej to będę u nich w bazie i mogą mnie wezwać jako ratownika”. Kurs pierwszej pomocy ważny jest sześć lat, ale jesienią młody zrobi teorię. Nie ma tu kursu teorii tylko książka albo appka i uczysz się sam. W każdej chwili można na szczęście umówić się na darmowe konsultacje to szkoły nauki jazdy i oni wyjaśniają wszystkie wątpliwości. Następnie zdaje się egzamin z teorii (ważny dwa lata) i idzie na jazdy. Ale będzie jazda…!

To co, ja idę oglądać F1, deszczyk pada, będzie się działo, a państwu życzę miłej niedzieli.

– woła Ida w sąsiednim pokoju.
Podrywam się, jednocześnie skanując, skąd ona zna takie słowa, w domu się tak mówi, bajki? Lego Friends? Tak, to na pewno są Lego Friends! Trzeba będzie ukrócić tego netflixa, zdecydowanie!
Wpadam do pokoju, młoda turla się po Piotrku, chce, żeby ją łaskotać, on nie chce.
– Ida, nie mówimy tak do nikogo, skąd ty to usłyszałaś?!
– Ode mnie – odpowiada mąż.
Kurtyna.

Nuda i ziew.

Rano pojechałam do okulisty. Okulistę znalazłam polską, jak miło. Zawsze to inaczej, człowiek się może wreszcie wypowiedzieć, a że trafiłam na tak samo małomówną, to siedziałam w gabinecie półtorej godziny z przerwą na badanie nerwu oka.

Pani doktor zbadała mi oczy dokładnie, ja wywracałam nimi tylko wtedy, kiedy koniecznie chciała mi przytrzymać powieki, chyba nie zna siły odruchowego ich zamykania. Na szczęście dzięki opanowaniu i współpracy pacjentki udało się nawet zmierzyć ciśnienie, bez dmuchania w gałki, bo okazuje się, że gdybym miała wirusa, możnaby go takim podmuchem rozwiać po całym gabinecie. Tym lepiej dla mnie, przytknęła mi tylko w zamian taką skuwkę do oka, oddychać, oddychać, nie mrugać, nie uciekać. Coś jak gastroskopia, jak pacjent współpracuje, to po 20 sekundach jest po zawodach.

Oczy jak na siebie mam w świetnej kondycji, widzenie w lewym oku 50% (bardzo dużo jak na statystę, bo operuję głównie prawym, lewe słabizna), w prawym 120% (nie śmiać się, max jest 160%, dopytałam! :)). Dostałam dodatkową ćwiartkę na prawe oko, bo ostatnio już sobie produkowałam zmarszczki usiłując coś z daleka odczytać. Zostałam też wysłana do kolejnego aparatu po badanie nerwu wzrokowego, bo coś się pani doktor nie podobało w dnie prawego oka. A prawe silniejsze, to nim właściwie widzę, warto, by było w formie jak najdłużej.

Rany, jakie teraz są kosmiczne technologie! Pierwszy raz u okulisty byłam mając niecałe 2,5 roku, na początku lat ’80, więc mam porównanie. Najbardziej z tamtego okresu pamiętam okropną okulistę na Tochtermanna, która na mnie krzyczała! Była bardzo niemiła i bałam się jej i nie lubiłam tych wizyt. Musiała być naprawdę bez podejścia do nieletnich pacjentów, skoro takie małe dziecko ją sobie zapamiętało.

Wracając do technologii, to popatrzyłam w parę maszyn do oczu i potem wszystko, te nerwy wzrokowe też, oglądałam na monitorze. Czad! I plamkę żółtą widziałam, w normie jest. 5% ryzyka jaskry mam w prawym oku, do obserwacji – za rok trzeba powtórzyć badanie, będzie materiał porównawczy, będzie wiadomo, czy postępuje i jak szybko.

A dobieranie okularów! Jeszcze do tej pory w gabinetach są te takie ciężkie metalowe oprawki, w które okulista wkłada szkiełka i pyta: tak lepiej? czy tak lepiej? A człowiek nigdy nie wie, jak lepiej, bo po drodze zdążył już zapomnieć, czy w tych pierwszych szkłach było lepiej. A teraz podjeżdża maszyna, taki nietoperz, patrzy się przez okrągłe szybki, a okulista w komputerze zmienia wartości szkieł. Jest o niebo szybciej, no i wreszcie wiem, czy tak lepiej. Śmiejcie się, ale dla mnie to była zawsze ta stresująca część wizyty. A teraz bajka.

Jako że od czasu do czasu słyszę od rodzicielki, że zoperowałabyś sobie te oczy, to byś nie musiała nosić okularów, zapytałam, czy hipotetycznie w przypadku mojej wady wzroku jest szansa na polepszenie stanu lewego oka. W razie gdyby prawe oślepło od jaskry, tfu odpukać, to lewe słabiutkie jest, tak naprawdę potrzebuję go tylko do panoramy i zobaczenia czegoś kątem oka, cały ciężar pracy spada na prawe. I otóż okulista odpowiedziała, że nie ma takiej możliwości, bo w moim przypadku wada wynika z uwaga uwaga niedorozwoju mózgu :D, czyli w prawej półkuli fragment odpowiadający za widzenie nie wykształcił się jak należy i nic się z tym nie da zrobić. Niczego to nie zmieniło w moim podejściu do okularów, które są dla mnie jak ręka albo noga, są integralną częścią mnie, noszę je od niemal 40 lat, jak to nagle bez?? A poza tym dawać sobie babrać w oczach i fundować organizmowi narkozę? Dziękuję, postoję.

Oraz mój niedorozwój może być niestety dziedziczny, więc młody już za stary (tzn sam powie, że źle widzi), ale młodą należy zaprowadzić do optometrysty. Nie pytajcie, czym się różni optometrysta od okulisty, czytam te definicje w internecie i jak dla mnie to to samo, no ale najpierw kazała do optometrysty, a jak ten uzna, że trzeba do okulisty, to wtedy do okulisty. Spoko, dzieci mają złoty pakiet w ubezpieczalni, możemy i do optometrysty. Oraz ku pamięci przyszłych pokoleń, jak się jakieś następne urodzi w rodzinie, też w okolicach przedszkola trzeba sprawdzić.

Wróciłam od okulisty, wrzuciłyśmy z Idą coś na ruszt i poszłyśmy do fryzjera. Sąsiadka polecała, że ona tam swoje dziatki prowadzi, obcięte jak widać, dwie dychy od głowy. Zapisałam i moją.
Wiecie co, człowiekowi to się naprawdę już poprzewracało w głowie, bo jak zobaczyłam podkładkę dla pięciolatki pełną obciętych krótkich włosków poprzednich nieletnich klientów, to zdębiałam. Do tego płaszcz na ubranie czyli dosłownie płaszcz przeciwdeszczowy z kapturem, z plastiku jak worek na śmieci. Czarny. Rany. No ale dobrze, już przynajmniej mam swoją opinię na temat tego ekhm salonu. Fryzjerka rozczesała włosy, obcięła na sucho, pięć minut i z głowy. Trzeba przyznać, jak wieczorem umyłam młodej włosy i rozczesałam, były prościutkie i rzeczywiście dobrze obcięte, więc szacun dla pani, bo Ida ma falowane włosy i już widzę, jaki będzie miała w dorosłości meksyk ze znalezieniem dobrej fryzjerki do kręconych.

Po fryzjerze weszłam do domu i zapłakałam. Zadzwoniłam do serwisu, do którego zaniosłam mopa, po tym, jak wtyczka zaczęła puszczać fajerwerki, a do święta państwowego jeszcze miesiąc. Wymienić wtyczkę, co to za filozofia, dwa dni i odbiorę. Zadzwoniłam więc, bo po tygodniu cisza i nie wiem, może im źle podyktowałam numer telefonu? Okazało się, że nie, wszystko jest dobrze, ale mopa dostanę nowego, od hoovera przyjedzie, więc to jeszcze potrwa i proszą o jeszcze trochę cierpliwości. Zatem zapłakałam, bo podłoga już się tak lepiła, że przyciąganie ziemskie było kompletnie niepotrzebne. Trudno, wyciągnę wiadro i umyję tak tradycyjnie i staroświecko, mopem z wiaderkiem. Wiaderko jest. Po kij od mopa idę do piwnicy; miał być uchwytem dla biegającego za rowerkiem tatusia, na szczęście dziecko ogarnęło rowerek bez kija, za to z koleżanką z osiedla. Szczotka od mopa, gdzie jest? Możliwe, że chyba mi wpadła za suszarkę, mamo… No dobra synu, wskakuj na drabinę i sprawdzaj, może gdzieś sięgniesz (albowiem suszarka to waschturm czyli wieża pralka + suszarka. Waży to 100 kilo i nie przesuniesz, a obok, na styk do ściany jest regał na te wszystkie domestosy, musiałabym go demontować, żeby podejść do waschturmu z boku, a nie od góry. Zresztą od góry to młody, długi jest, długie ma ręce, niech próbuje). Otóż młody nie sięgnął, wpadło za głęboko, on się spieszył na autobus do fryzjera, machnęłam ręką. Wyciągnęłam takiego płaskiego mopa, który służy mi właściwie tylko do zamiatania. Nie da się on wyżąć, trzeba zdejmować ten ręczniczek i go wyżymać, wyżęłam raz, na początku, a potem tylko moczyłam raz z jednej strony, raz z drugiej. Wody na podłodze tyle, że pół godziny schło. Nie to, co mop parowy, który zostawia cieniutki filtr i można nim bez obaw oblecieć wszystkie panele.

Zmachałam się i chętnie bym padła, ale zanim ja, to padła zmywarka, więc wyciągnęłam z niej wszystko i umyłam tak zwyczajnie, analogowo. Gdy już wszystko umyłam, ze zmywarką włącznie, no bo wstyd, przyjdzie mechanik, a tam keczup, sosy i inne wspomnienia naszego menu, zatem gdy już umyłam, postanowiłam zrobić dwa eksperymenty. Pierwszy polegał na tym, że wlałam do zmywarki wody. Patrzę – stoi. Znaczy, zatkaliśmy odpływ, panowie gardzą dokładnym sprzątaniem z talerzy, no i proszę, mają za swoje, ciekawe, ile wyniesie naprawa, tak się ładnie nakręcałam, jednocześnie wybierając kubeczkiem burą wodę z filtra. Drugi eksperyment polegał zaś na tym, że a szlag! zamknęłam zmywarkę. Gdyż albowiem tak w ogóle to mrugało jej światełko jednego programu i za nic nie chciało się wyłączyć, nawet korki mu nie dały rady. A mrugało, bo jak się już po umyciu wszystkiego w rękach okazało, zmywarka została otwarta przed zakończeniem pracy, już na suszeniu, i ona mrugała, bo koniecznie chciała pełen program dokończyć. Dwie minuty po zamknięciu jej oraz dwie minuty po umyciu przeze mnie wagona naczyń, zmywarka wciągnęła wodę, zrobiła piii piii piii i oznajmiła, że na dzisiaj skończyła już pracę. No dzięki.

Gdzieś w międzyczasie machnęłam jeszcze łazienkę i prasowanie, ale za to jutro mogę się pobyczyć, ile chcę. Czyli do jakiejś ósmej, kiedy to wstanie Ida, zaraz potem listonosz pewnie przyniesie karty do głosowania, więc trzeba będzie wypełnić i czym prędzej odesłać.

I tak to proszę państwa. Do południa miałam dzień kosmiczno-technologiczny, po południu analogowo-mechaniczny. Taka refleksja na piątek wieczór.

Na uszach moje najnowsze odkrycie, Daria Zawiałow. Malinowy chruśniak leci w kółko. Oraz dzisiejszy singiel Rojka też czad, słowa zupełnie inne niż w albumie, gościnnie Taco i tylko młodzież rozczarowana, że go nie ma w teledysku.

WSZYSTKICH NAS CZEKA TO SAMO – CHUJOWY HIP HOP. Uwielbiam :D.

Rozgościły się u nas upały, ulewy i przelotne burze. Teraz jest jeszcze przyjemnie, siedzę z laptopem na balkonie, mam cień i przyjemny wiaterek. Po południu słońce zacznie do nas zaglądać i wtedy będzie ewakuacja, zasłanianie i zamykanie okien, leżenie plackiem i przeczekiwanie. Póki co doceniam.

Młoda się wczoraj wyszalała na urodzinach znajomego trzylatka. Do tego stopnia, że wpadła na jakiś ostry kamyk i rozcięła podeszwę stopy. Rana na centymetr, nie wiem, jak głęboka, ale krwi poszło niewiele, ale wiadomo, krew = histeria. W wannie specjalne patenty, żeby nie zamoczyć plasterka, w dzień ją noś. Mieliśmy iść dzisiaj na imieninowy obiad Piotrka do Zic Zaca, ale trzeba będzie przełożyć świętowanie, bo przecież nie dojdzie, a nikt osiemnastu kilo szczęścia nie będzie nieść tyle drogi. Biedna mała.

Nie miałam czasu w tym tygodniu pisać po pilatesie, bo zaraz jeszcze poszłam na zumbę. Gmina sponsoruje letni fitness w parku nieopodal, teraz był pierwszy po zluzowaniu obostrzeń, to poszłam. Ooo, jak mi się podobało. Po dziesięciu minutach błagałam o litość i wyrywałam sąsiadkom nadgarstki ze stawów, żeby sprawdzić, czy to aby już nie koniec. Oczywiście, jako że prowadząca miała pod sceną swój fanklub, a ja byłam na zumbie pierwszy raz, efekt był przekomiczny. Wszyscy w prawo, ja w lewo, wszyscy obrót, ja wpadam na panią obok, no wiecie. Coś jak na tym filmie. Nie wiem, jak innym, mnie się podobało i podobno niestety mam nawet zdjęcie w lokalnej gazecie. Jeszcze nie sprawdzałam i nie wiem, czy mam odwagę. Ale może z drugiej strony będę dzięki temu bardziej rozpoznawalna na dzielni :).

Dzieci zakończyły kolejny rok edukacji. Młody – tygodniowym zwolnieniem, bo przeziębiony, zasmarkany i bez siły. Lekarz mu z automatu pobrał wymaz na koronawirusa, biedne dziecko, widziałam, jak mu tylko oczy stają się coraz większe i większe. No, ale jak to mi gastrolog kiedyś powiedział, „śmiertelność przy tym badaniu jest zerowa”, więc młody przeżył, ma się dobrze, wirusa nie ma, więc uf.

Młoda zakończyła pierwszy rok obowiązkowego przedszkola, zadowolona, że nareszcie będzie się mogła wyspać!! I wstała w sobotę 7:14, dzisiaj 7:04. Kochane dziecko. Wczoraj wstałam razem z nią, bo i tak nie mogłam już zasnąć. To już ten wiek?? 😦 Posprzątałam łazienkę, zrobiłyśmy porządek w zabawkach i przegląd w ubrankach, ogarnęłam kuchnię, poszłyśmy do parku i oddać mopa do naprawy (zaczął puszczać iskry przy kontakcie. Dla pewności sprawdziłam w dwóch gniazdkach, brawo ja, no ale mam pewność, że to nie gniazdka wina, tylko wtyczki). Potem szybki obiad i na kinderbal. Po drodze zawrotka, bo młoda nie zmieniła sukienki, po której dość łatwo można było się domyślić, co jadła na obiad, 30 stopni upał, a my do domu, uhhh.

Na kinderbalu bardzo miło, znajomi wynajęli przedszkole wraz z podwórkiem, więc w środku był cień, zabawki i stoły dla dzieci i dla dorosłych, na zewnątrz był grill, basen ogrodowy i taki jeż wariat, który leje wodą dookoła. Świetna zabawa, dzieciaki miały frajdę, dorosłym też się przydało trochę schłodzić. Gdyby nie ta na sam koniec przecięta stopa Idy, dzień byłby naprawdę udany.

Głosy oddane i odesłane. Teraz trzymamy kciuki i czekamy na wyniki, za dwa tygodnie powtórka z rozrywki. Czy ja muszę się ponownie rejestrować na stronie konsulatu na drugą turę?
Lecę sprawdzić.

że najlepiej mi się pisze po pilatesie. Może dlatego, że jedynie ręce nadają się wtedy do użytku, a reszta kadłuba niekoniecznie. Wczoraj były ćwiczenia z obręczą, bardzo dziękuję. Podobno potrzeba ośmiu tygodni, żeby bez większego płaczu nazajutrz funkcjonować. Dzisiaj rano wstałam i tak sobie pomyślałam, że kurcze, miałam się umówić do lekarza na kontrolne badania, coś mnie jednak boli w prawym boku, zaraz zaraz pilates wczoraj, zakwasy, mięśnie… wszystko jasne. No to jednak poczekam, aż mi przejdzie.

Młody wrócił do szkoły offline, klasy mają po 15-20 osób, ale podzielili ich jeszcze na pół i tak chodzi co drugi dzień, czyli dzisiaj wstaje na luziku przed 10. I tak już średniej sobie nie zmieni, chodzi bardziej towarzysko niż z głodu wiedzy. Wrócił też na treningi kick-boxingu, we wtorek przyszedł obolały, wczoraj miał w szkole wf, dzisiaj idzie sobie poprawić.

Małżonek niezmiennie pracuje z domu i tutaj nic się nie zmienia, dobij mnie ktoś.

W ubiegły piątek odwiedził nas znajomy, ten, który ostatnio wiózł mamę do Polski. W drodze powrotnej zabrał wszystkie moje zamówienia ze sklepów internetowych, Ida dostała stosik książek, a ja jestem zaopatrzona w kremy i malowidła na jakieś pół roku. Mina męża, gdy zobaczył, ile tego jest, bezcenna. A nie było tak wiele – myślę, że nie więcej niż cztery niedrogie cygara.
Niestety nie dotarły do mnie gazety, o które prosiłam sąsiadkę z Warszawy (do niej szły wszystkie zamówienia). Znajomy zostawił w domu, a chwilowo nie ma jak jechać 100 km tylko po nie. Smuteczek, bo bardzo mi brakuje całej tej prasy kobiecej, od Świata Kobiety po Zwierciadło i Panią. I tak, są oczywiście dostępne w internecie, różnica w odbiorze jest taka, jak w obejrzeniu obrazu w sieci a wizytą w muzeum. No potrzeba mi i tyle.

A propos kolegi, mama spędziła w nim w podróży kilkanaście godzin i już wszystko wie. Że on ma dom, że w Z. wynajmuje duże mieszkanie, ile płaci alimentów, jakim samochodem jeździ oraz ile go kosztował, przed wyjazdem obejrzała jeszcze jego mieszkanie i, jak już wspomniałam, już wszystko wie. Że go stać, jak dzieci przyjadą, na wyjazdy i atrakcje. Na ten samochód wypasiony. Na gadżety komputerowo-rozrywkowe, kierownicę do xboxa, cuda wianki i fajerwerki. W domyśle – że mój mąż ani chybi oszukuje mnie na pieniądze, a już na pewno jest niezaradny i gdyby tylko się zakręcił, to ho, ho. Różnicę w wydatkach singla i czteroosobowej rodziny zbyła lekceważąco. Wytknęłam jej, że może po prostu chłopak miał dobry finansowo start z domu rodzinnego, nie każdy ma na plecach hipotekę na 40 lat, a wtedy możliwości są zupełnie inne i ta pensja bez odciętej raty kredytu też wygląda bardziej optymistycznie.
Eh.

Wiosna tego roku nietypowa również pogodowo. Maj był średnio ciepły i deszczowy, czerwiec póki co poniżej dwudziestu stopni i też mokro. Od jutra wraca lato, ale takie lato lato, a nie 48 stopni i oddychanie wodą. Nie mam nic przeciwko.

że znów to zrobiłam. Poszłam na pilates. Po poprzednim jakoś już po trzech dniach byłam w stanie o własnych siłach i bez stękania wstać rano z łóżka. Instruktorka się cieszy, bo to znaczy, że pracowały mięśnie głębokie. Ja trochę mniej, mimo wszystko, bo jak zachciało mi się poleżeć na leżaku, to każda próba ruchu była okupiona bólem. No, ale się chciało, to się ma. W zaćmieniu poćwiczeniowym zgłosiłam się na całe lato, a co mi tam.

Pojechałam wczoraj na truskawki. Są takie pola, gdzie się chodzi samemu zrywać i dzięki temu płaci się sporo mniej niż w sklepie. Odstawiłam więc Idę do przedszkola, stamtąd na pocztę (kilometr), uciekł mi tramwaj, więc na piechotę, z poczty do autobusu, uciekł mi autobus, następny za pół godziny, bez sensu. Pójdę pieszo, pogoda piękna, co to dla mnie, cztery przystanki, pięć kilometrów, połowa pod górę, połowa po patelni. A grzało wczoraj 26 i ani jednej chmurki. Po drodze jeszcze pomyliłam drogę, bo rok temu pole było w innym miejscu, teraz nie mogłam go znaleźć i jakimiś skrótami dorobiłam sobie jeszcze ze dwa kilometry, gdy okazało się, że jednak pierwotnie dobrze szłam, ale co tam. Już mi powoli było wszystko jedno.

Poszłam, doszłam, co, ja nie dojdę? Zrywanie szło błyskawicznie, truskawki wygrzane słońcem, suche, czerwone, aż się prosiły. Zerwałam 6,5 kilo, zapłaciłam, wróciłam, uff. Poczekałam kwadrans na autobus jedynie dlatego, że truskawki wysypywały mi się w torbie (tu nie znajo łubianek, przychodzisz na pole z własnymi miskami i do nich zbierasz, są ważone przed i podpisywane, żeby nie płacić za wagę miski). Na drugi raz – na jedną miskę brać jedną torbę.

Gdy wróciłam do domu, na liczniku miałam 12 kilometrów. Ale za to ile wrażeń! Maki, pola maków! Nisko latające bociany! Opaliłam się nawet, niestety, jak to ja, na spieczonego raka, co już pojutrze zblednie i odejdzie w siną dal.

Co to jest 6,5 kilo na cztery osoby? Myślę sobie dzisiaj, po pilatesie prosto tam pojadę, blisko mam do autobusu, obczaję, o której odjeżdża, żeby się znowu nie spóźnić (spojler: ha ha oraz ha), będę po pilatesie rozgrzana, to mi się przyda takie kardio. Aha.

Na pilatesie dwie się spóźniły, potem gadałyśmy, się zaczęło z opóźnieniem. Skończyło też, z opóźnieniem, bo jak weszłam do przebieralni, okazało się, że mam 2 minuty i 300 metrów do przystanku, no ale najpierw się przebrać, żeby ludzi nie straszyć.

No przecież nie będę siedziała pół godziny na przystanku jak idiotka! Trasę już znałam, więc myk myk, dwie górki, patelnia i już jestem. Na horyzoncie chmurka i coś grzmi, ale bez przesady.

Podchodzę do szefa, żeby mi zważył miseczkę, a on, że on zamyka, bo przerwa na lunch, on normalnie do 11, dzisiaj wydłużył, ale już naprawdę musi iść, ale zaprasza po południu, 14-18, w ten największy skwar, dziękuję. Co było robić. Pożegnałam się, zrobiłam w tył zwrot i ruszyłam z powrotem, patelnia, dwa razy z górki. Na początku trasy w przeciwną stronę jechał mój autobus, musiał dojechać 2 przystanki do pętli, odpocząć, zawinąć z powrotem. Spotkaliśmy się na Dorfie, tam, gdzie miałam wysiadać.

Dziś mam na liczniku marne niecałe 9 kilometrów, ale kiedy Ida zaproponowała, żeby iść z nią na spacer na rower, gdzieś dalej, po osiedlu, rzekłam jej tylko jesteś szalona mówię ci i zaraz stwierdziła, że w sumie plac zabaw też jest spoko. No ja myślę.

Tymczasem złożyłam leżak, zsunęłam stół i krzesła do kwietnika, zabezpieczając kwiatki przed niekontrolowanym lotem, bo za nami już pierwsza wieczorna ulewa i ochłodzenie. Na razie przerwa od letnich temperatur, czeka nas 16 i deszczyk. Dobrze, niech pada, nie mam nic przeciwko, jeszcze zdążę poumierać na upał.